Le blog de Sangha OP

បញ្ញាខ្មែរក្នុងគំនិតការពារជាតិ

តើបញ្ញាខ្មែរក្នុងគំនិតការពារជាតិអាចគិតនៅត្រឹមបានតែជេរយួនសៀម?,ឬនឹងអាចគិតនៅត្រឹមតែបាននំាគ្នា

គិតប្រយ័ត្នចាញ់បោកគេ?

ច្រើនសតវត្សមកហើយយើងបានឮសូរបុព្វជនខ្មែរនិយាយជានិច្ចថាប្រយ័ត្នចាញ់បោកយួនសៀម។

វេរគំនិតការពារមុនជាចីរកាលនេះ,នឹងអាចបណ្តុះក្នុងសតិខ្មែរនូវវប្បធម៌ក្រញោន នំាខ្មែរឲរស់ក្នុងភាពហឹនមា

នៈឲតម្លៃមកលើខ្លួនឯងទាបពេកដោយប្រៀបធៀបនឹងជនជាតិយួនសៀម,ដូច្នេះអាចនំាឲគេមានសេយ្យមានៈ

 មកលើខ្មែរ។

វប្បធម៌ក្រញោននេះ,អាចមានឥទ្ធិពលខ្លំាងក្លាមកលើពញ្ញាខ្មែរក្នុងគំនិតការពារជាតិក្នុងគំនិតធម្មតា,ក៏ដូច

ក្នុងគំនិតគតិលោក​ដែលមានក្នុងសតិខ្មែរម្នាក់ៗ,នឹងនៅក្នុងសង្គមខ្មែរជាទួទៅ។

ពិតណាស់ហើយថាខ្មែរធ្លាប់មានការពិសោធន៏ច្រើនមិនល្អក្នុងការរស់នៅជាអ្នកជិតខាងជាតិសាសន៏យួន

សៀម,តែខ្មែរមិនត្រូវភ្លេចចំណុចមួយសំខាន់ថា,នៅជំនាន់ខ្មែរជាមហាអំណាចដំបន់សម្ភន្ធភាពខ្មែរយួនក៏ដូច

ជាខ្មែរសៀម​ជាសម្ពន៏ភាពធ្លាប់ឈរដែរលើ,មនោគតិនៃគំនិតអភិភវ័នជាអ្នកខ្លំាងលើអ្នកខ្សោយ,ឬអ្នកស្មើ

គ្នាដើម្បីរក្សាសន្តិសុខជាតិ។

នគរមួយក៏ដូចផ្ទះមួយដែរពុំអាចរស់នៅក្បែរផ្ទះឆេះមួយដោយឥតគិតរកមធ្យោបាយការពារផ្ទះខ្លួននោះឡើយ

ហើយនគរមួយក៏ដូចផ្ទះមួយដែរពុំអាចរស់នៅជាអ្នកជិតខាងអ្នកមានអំណាចដោយឥតបានគិតសោះរក

មធ្យោបាយការពារខ្លួនទុកជាមុន,យើងដឹងទៀតថាមនុស្សឬនគរមានបរិរក្សរមែងបានសេចក្តីចម្រើនដូច្នេះ

ការប្រុងប្រយ័ត្ននេះទុកជាគំនិតធម្មតារបស់មនុស្សម្នាក់ៗឬអ្នកដឹកនំាជាតិនិមួយៗ។

ក្នុងយុទ្ធសាស្រ្តការពារយើងធ្លាប់បានឮគេនិយាយថា៖“វិធីការពារដ៏ល្អមួយគឺមានតែការវាយរុករានជាមុនតែប៉ុណ្ណោះ”។

បើយើងបានអានប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរតំាងពីសម័យដើមមក,យើងឃើញថាវិធីដែលបានរៀបរាប់ខាងលើនេះខ្មែរយើង

មិនសូវដែយកមកអនុវត្តទេ,មិនតែប៉ុណ្ណោះខ្សែត្រៀមទ័ពការពារព្រំដែនអ្នកយុទ្ធសាស្រ្តខ្មែរយើងមិនសូវយកចិត្ត

ទុកដាក់បង្កីតឲមាននោះទេ,បើនិយាយអោយខ្លីតាមកាតសង្កតក្នុងសម័យអង្គរ​ខ្សែត្រៀមការពាររាជធានី

នគរធំគឺអង្គរតែម្តង,សៀមឡោមព័ទ្ធវាយរាជធានីខ្មែរគ្រប់លើកដោយខ្មែរយើងមិនដឹងខ្លួនជានិច្ច។

លោកបណ្ឌិតឌុករាស៊ីលោកតែងបានលើកសំនួរមកសួរជាទួទៅថាហេតុអ្វីបានជាខ្មែរយើងគ្មានបន្ទាយទាហានធំ

 តាមព្រំដែនសំរាប់ការពារជាតិដូចនៅបស្ចិមប្រទេសជំនាន់ដើម?

បើយើងធ្វើការសង្កតទៀតយើងឃើញថាយួនសៀមក៏គេមិនសូវមានបន្ទាយការពារនោះដែរ។តែគេមានយុទ្ធ

សាស្រ្តពីរច្បាស់ណាស់ក្នុងនយោបាយការពារជាតិគេ៖

១.យុទ្ធសាស្រ្តការពារអកម្ម,

២.យុទ្ធសាស្រ្តការពារសកម្ម។

បើយើងបានអានសៀវភៅលោកកាលវុនក្លូស្សវិត្តមានចំណងជើងថាគោលការណ៌ជាសារវន្តនៃយុទ្ធសាស្រ្ត

យោធា យើងឃើញគាត់បានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់អំពីយុទ្ធសាស្រ្តទំាងពីរនោះ។

១.យុទ្ធសាស្រ្តការពារអកម្ម=មិនត្រូវទុកត្រឹមតែជាមធ្យោបាយរៀបចំការពាររង់ចំាតែសត្រូវវាយមុននោះឡើយ

តែជាវិធ្វីអាចវាយខ្មំាងបានភ្លាមៗនៅពេលណាខ្លួនមានទ័ពគ្រប់គ្រាន់សំរាប់វាយប្រហារខ្មំាងនៅក្នុងសមរភូមិ

មួយ ដែលខ្លួនរៀបចំយ៉ាងល្អិតជាទីបំផុតនិងជ្រើសរើយទីកន្លែងទុកជាមុនដោយស្គាល់ភូមិសាស្រ្តសមរភូមិច្បាស់

និងស្គាល់កម្លំាងទ័ពខ្លួនឯងនិងសត្រូវច្បាស់។

២.យុទ្ធសាស្រ្តការពារសកម្ម=វាយតបការវាយសំរុកខ្មំាងឬវាយក្បួនកងពលខ្មំាងដែលបំរុងធ្វើប្រតិបត្តិការ

វាយខ្លួនទៅតាមយុទ្ធសាស្រ្តដែលខ្លួនមានតម្រូវទៅតាមស្ថានការណ៏ជាការចំាបាច់នៃសមរភូមិៈដូចជាការ

វាយរុករាន,វាយទុប​,ឬវាយដកទ័ពតាមយុទ្ធសាស្រ្ត។

ពិតមែនតែយួនសៀមឥតមានបន្ទាយធំៗការពារព្រំដែនដូចខ្មែរដែរ,តែគេរៀបឲប្រជាពលរដ្ឋគេ​ក្លាយជាបន្ទាយ

ការពារតែម្តង​,តាមការអប់រំចិត្តថាទីណាដែលខ្លួនរស់នៅទីនោះជាទឹកដីខ្លួន,ហើយដូច្នះខ្លួនត្រូវចំាបាច់មានករ

ណីយកិច្ចការពារទឹកដីនោះដើម្បីសន្តិសុខរបស់ខ្លួន,ក្នុងចិន្តនាការនេះហើយដែលជាយុទ្ធសាស្រ្តការពារអកម្មប្រ

ជាពលរដ្ឋនៅលើទឹកដីនោះជាប្រជាជនស៊ីវិលផងជាកងពលការពារទឹកដីរស់នៅផង,មានការរៀបចំយ៉ាងម៉ត់

ចត់ឲកម្លំាងរួមគេ​ក្លាយជាអាវុធការពារប្រកបដោយប្រសិទ្ថិភាព។

ការរៀបចំនេះត្រូវបានរដ្ឋអំណាចគេជួយឩបត្ថម្ភដោយមិនចំ ដើម្បីឲប្រជាពលរដ្ឋនៅទីនោះមានស្វ័យភាព

តាមផ្លូវចិត្តក៏ដូចផ្លូវកម្លំាងដែរ,ក្នុងទស្សនៈនេះគឺ,រដ្ឋគេចង់បង្កីតអារម្មណ៏ក្នងគំនិតជនជាតិគេដែលរស់នៅ

លើទឹកដីនោះថាខ្លួនជា”ម្ចាស់ស្រុក”។

ប៉ុន្តែបើមានការវាយពីកម្លំាងពីក្រៅណាមួយមកលើប្រជាជនគេហើយគេយល់ឃើញកម្លំាងនោះលើស

ហួសពីកម្លំាងប្រជាជនគេអាចការពារបានពលនោះ​,រដ្ឋគេចេញមុខធ្វើអន្តរាគមន៏ផ្ទាល់តែម្តងដើម្បីការពារ

សន្តិសុខប្រជាជនអន្តរាគមន៏នេះហើយហៅថាយុទ្ធសាស្រ្តសកម្ម។

សួរថា,តើខ្មែរយើងមានយុទ្ធសាស្រ្តបែបនេះដែរឬទេ?

សរសេរដោយ​,ឩបសង្ហា