Overblog
Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
23 juin 2012 6 23 /06 /juin /2012 05:25

DSC05407គួរលើកមកពិចារណាដែរ

នំាគ្នាដេកចំាភ្លៀង

 

គាត់ចេះតែថា,តែគាត់ឥឥដឹងថា,ធ្វើ,វាពិបាកណាស់,មិនងាយស្រួលដូចអ្នកដែលដេកចំាតែថានោះទេ.វាចាក្រុមអ្នក

ឆំាងនេះ,មិនជាខុសនោះទេ,បើយើងមិនយក”កត្តាពេលវេលា”មកធ្វើជាវត្ថុធាតុមួយ,ក្នុងចំណាមវត្ថុធាតុដ៏ទៃទៀត

សំរាប់វាស់,ប្រសិទ្ធិភាពនៃសកម្មភាពនិមួយៗ.យើងដឹងច្បាស់ដែរថា,ចំពោះមុខរបបមួយដែលយកច្បាប់រដ្ឋមកក្រឡៃ

ជាច្បាប់សំរាប់បំរើអំណាច,ក្រុមអ្នកប្រឆំាងត្រូវចំាបាច់មានអប្បមាទ,ដើម្បីជៀសវៀងកុំឲអ្នកកាន់អំណាច,ចាប់ថ្នាក់

បានថាខ្លួន,ធ្វើសកម្មភាពខុសច្បាប់.បើពេលណាអ្នកកាន់អំណាច,នៅតែយកអំណាច,មកបំពាន,លើសកម្មភាពណា

មួយ,ដែលច្បាប់មិនហាមឲធ្វើ,ឬអនុញ្ញាតឲធ្វើបាន,ដោយប្រើច្បាប់ណាមួយ,ច្បាប់ដែលគេយកមកប្រើនោះពិតជា

ខុសច្បាប់ហើយ.យើងអាចនិយាយទៀតថា,ច្បាប់មិនច្បាប់,អ្នកកាន់អំណាចផ្តាច់ការ,ឥឥឈឺក្បាលនោះទេ,ឲតែបាស់

អំណាចគេ,គេច្បាស់ជាយកច្បាប់ខុសច្បាប់មកបំពានលើច្បាប់ហើយ.ពិតដូច្នោះមែន,តែអ្នកប្រឆំាងត្រូវជៀសវៀង

កុំហែលតាមធ្នស់ដែលអ្នកដឹកនំាបែបនេះធ្វើទុកឲហែល,គឺច្បាស់ជាចូលក្នុងទ្រូគេហើយ។

ឩទាហរណ៏ពីរដែលយើងលើកមកបង្ហាញជូនជាយោបល់ៈ

១.ករណីលោកជំទាវ,មួរ.សុខហួរ.តុលាការបានផ្តន្ទាទោសលោកជំទាវ,ពីបទការបង្ហូចកេរ្ត៏,សម្តេចនាយករដ្ឋមន្រ្តីជាការ

បំពានច្បាប់១០០%,ព្រោះលោកជំទាវឥឥបានធ្វើអ្វីដែលច្បាប់គេហាមមិនឲធ្វើនោះទេ,មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះលោក

ជំទាវមានសីទ្ធិសេរីភាព,តាមការអនុញ្ញាតពីច្បាប់,ប្តឹងសម្តេចនាយករដ្ឋមន្រ្តីពីបទមើលងាយលោកជំទាវពីបទ

មើលងាយស្រ្តីភេទ.ពាក្យបណ្តឹងលោកជំទាវ,ត្រូវបានគូក្តីប្រឆំាង,ប្តឹងតបវិញថា,ជាការបង្ខូចកេរ៌.តុលាការមិនត្រឹមតែ

មិនរកយុត្តិធម៌ឲលោកជំទាវ,បែជាកាត់ឲគូក្តីប្រឆំាងលោកជំទាវឈ្នះទៅទៀត.ចំណុចនេះជាការបំពានច្បាប់,ពីតុលា

ការ.ហើយគេអាចយល់ឃើញថាតុលាការបែបនេះជាតុលាការ,ដៃគូ,ជាមួយអ្នកកាន់អំណាច,ឬជាតុលាការគ្មានឯក

រាជ្យ។

២.ករណីឯកឩត្តម,សម.រង្ស៊ី,ឯ.ឩ.លោកទៅដកបង្គោលព្រំដែន,អំពើនេះត្រូវច្បាប់ហាមមិនឲធ្វើ(ទោះបីបង្គាលនោះជា

បង្គោលបណ្ណោះអាសន្ន,ហើយឯ.ឩ.សម.រង្ស៊ីមិនទទួលស្គាល់ក៏ដោយ),ព្រោះវាជាសម្បត្តិរដ្ឋផង,នឹងឋិតនៅក្រោមច្បាប់

អន្តរជាតិ(ខ្មែរ,វៀតណាម)ផង.អំពើនេះត្រូវតុលាការផ្តន្ទាទោសឯ.ឩ.សម.រង្ស៊ី.ការវិនិច្ជ័យនេះ,គ្មានអ្វីខុសច្បាប់នោះ

ឡើយ,អ្វីដែលយើងអាចរិះគន់បាន,គឺកំរិតទោស,ជាវិសម្មាមាត្រ,នឹងអំពើដែលបានធ្វើ។

អំពើដែល,ឯ.ឩ.សម.រង្ស៊ី,បានធ្វើនេះ,វាពិតជា,តាមវិធីនយាបាយមួយត្រឹមត្រូវហើយ,តែ,តាមវិធីយុទ្ធសាស្រ្តមួយឥត

ត្រឹមត្រូវ,ព្រោះឯ.ឩ.សម.រង្ស៊ី,ភ្លេចគិតថាខ្លួនជាប្រមុខបក្ស,អ្វីដែលទុកជា,ហានិភ័យជាអសារ,ត្រូវជាសវៀងជាដាច់

ខាត,ព្រោះអាចនំាឲខូចប្រយោជន៏ដល់បក្សតែម្តង.យើងដឹងហើយ,ដូចលោក,កាល.វន់.ក្លូសវ្សិត្យ,បាន​សរសេរថាៈ

អ្នកដឹកនំាទ័ពត្រូវមានភាពបោះមុតដើម្បីបង្ហាញសេក្តីក្លាហានចំពោះកងទ័ពខ្លួន”.តែអំពើដេលឯ.ឩ.សម.រង្ស៊ី,បាន

ធ្វើនោះ,មិនអាចទុកជា,វិសាថរទភាព,ព្រោះជាសេចក្តីក្លាហានជាអសារ,ហើយវាមិនមែនជាមុខនាទី,របស់មគ្គទេសក៏,

នោះផង.ឯ.ឩ.សម.រង្ស៊ី,អាចចង្អុលបង្ហាញបង្គោលដែលលោកយល់ឃើង,ដោយមានភស្តុតាង,ថាជាបង្គោលរុករាន

ទន្រ្ទានព្រំដែនេខ្មែរ,តែលោកឥឥចំបាញ់ទៅដក,ថែមទំាងនំាអ្នកជនបទខ្មែរពីររូបទៀត,ឲចូលរួមដកជាមួយលោកថែម

ទៀត.នេះជាអំពើកញ្ញោតមួយ,ឥឥសមឋានៈខ្លួនជាអ្នកដឹកនំា,មានការទទួលខុសត្រូវផង,និងជាអ្នកចេះដឹងផង។

ពិតណាស់,ឯ.ឩ.សម.រង្ស៊ី,ធ្លាប់បានរួចខ្លួនពី,ឩបឃាតនៃគ្រាប់បែបដៃ,ពីជនអានាមិក,ដែលគេមានការសង័្សយថាជា

មនុស្សបំរើ,របស់ក្រុមអ្នកកាន់អំណាច,តែគ្មានភស្តុតាងសំរាប់បញ្ចាក់.ឩបឃាតនេះជាការចំណេញនយោបាយមួយ

ដល់ឯ.ឩ.សម.រង្ស៊ី,ដែលធ្វើឲលោកក្លាយទៅជាជនរងគ្រោះនៃអំពើព្រៃផ្សៃមួយដែលគេស្អប់ខ្ពើម,តែពេលវេលារំអិលទៅ

មុខកាន់តែយូរៗទៅ,លោកឥឥបានបង្ហាញអ្វីតទៅទៀត,ដែលទុកជាសេក្តីសង្ឃឹមសំរាប់សាធារណៈជន,នំាឲគេមាន

ការសង្ស័យទៅលើសមត្ថភាពរបស់លោកជា,សមិទ្ធិករនៃអ្វីមួយដែលអ្នកនយោបាយចង្អុលថាអាចធ្វើបាន,ឲទៅជា

ការពិតមួយ.យើងដឹងដែរថាឯ.ឩ.សម.រង្ស៊ី,លោកគ្មានមាត់ទិព្វនោះទេ,និយាយអ្វីនឹងអាចកើតបានភ្លាម,តែអស់រយៈ

១៥ឆ្នំាមកហើយ,លោកនិយាយស្រំដែលថាមានតែការចូលរួមបោះឆ្នោតទេជាចម្លើយតែមួយគត់សំរាប់បញ្ហាខ្មែរ.ការ

ចង្អុលបែបនេះ,ដូចជាប្រាប់សាធារណៈជនថា,នំាគ្នាដេកចំាភ្លៀងក្នុងខែចេត្រទៅ

ការនេះមិនមែនជាកំហុសឯ.ឩ.សម.រង្ស៊ី,តែម្នាក់ឯងនោះទេ,បើយើងនំាគ្នាគិតឲច្បាស់,ការដេកចំាភ័ព្វសំណាងនេះជា

ទម្លាប់ខ្មែរយើងតែម្តង,នំាគ្នារងចំាជានិច្ចព្រះបាទធម្មិករហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ។

មានវុឌ្ឍវាទយួនមួយថាៈយួននំាគ្នាធ្វើស្រែ,ខ្មែរនំាគ្នាអង្គុយមើល,លាវនំាគ្នាដេកច្រៀង

 

សរសេរដោយៈ ឩប.សង្ហា

 

 

 

 

 

Partager cet article
Repost0
19 juin 2012 2 19 /06 /juin /2012 08:12

ចាប់ពី សតវត្សទី១៥មក រាជានិយមខ្មែរ ជួបប្រទះ នូវ វិបត្តិ នៃ ឧត្តរាធិការ បង្កើតជា ជម្លោះអាវុធ រវាង អភិមនិក នៃ រាជបល្ល័ង្ក។ ស្តេច យុទ្ធការី ទាំងនោះ សូមជំនួយពីបរទេស ដើម្បី ច្បាំង រក្សា ឬ ទាមទារ រាជបល្ល័ង នាំឲប្រជាជាតិ ខាតបង់ប្រយោជន៏ជាតិជាច្រើន។ សង្គ្រាម ជាមួយ សៀម ច្រើនគ្រា (ឆ្នាំ ១៤៣២, ១៤៧៧, ១៥១៥, ១៥៩៤) រំគាយ កម្លាំងជាតិ និង រាជានិយមខ្មែរ។ បន្ទាប់មក នៅ សតវត្សទី១៧ នៅក្នុង រជ្ជកាល ព្រះបាទ ជ័យជេដ្ឋា ទី២ (ទ្រង់បានលើករាជធានី ពីក្រុងលង្វែក មកតាំងនៅទីក្រុង ឧដុង្គ) យួន ក៏ចាប់ផ្តើម លុកចូលមកក្នុងទឹកដីស្រុកខ្មែរ តាមការអនុញ្ញាតពី ព្រះរាជាខ្មែរ ហើយកាត់កាប់ ខេត្តព្រៃនគរ។ ក្រោយពីព្រះអង្គ សោយព្រះទិវង្គត មានការធ្វើឃាតគ្នា បន្តបន្ទាប់ នៅក្នុងព្រះរាជវង្សានុវង្ស ដើម្បី រាជបល្ល័ង និង ការប្តូរសាសនា របស់ព្រះអង្គចន្ទ ហៅ ព្រះសត្ថា (១៦៥៣-១៦៥៦) យក សាសនាអ៊ីស្លាម ជារាជជំនឿ ព្រោះតែ ទ្រង់ស្រឡាញ់ នាង សាវ៉ះបុប្ផា ជាកូនចាម និង ជឿ សង្គ្រាជចាម ថា សាសនាមហាហ្ម័ត អាចទទួលជួយទាំងអស់ ដល់ជនទាំងឡាយ ដែលបានចូលសាសនាគាប់គុណ ដូចមានសម្តែងក្នុងព្រះគម្ពីថា : បើសិស្សានុសិស្សឯណា ចូលលូក្នុងព្រះវិហារហើយ បានរួមសម្ពន្ធលើមាតា ម្តាយមីង ម្តាយធំនោះ ទោះបីម្តាយមីង ម្តាយធំ ខាងខ្លួនក្តី ខាងភរិយាក្តី លោកសន្មតថា សិស្សានុសិស្សទាំងនោះ នឹងរងដួងកែវកំណើតឃើញវិញជាប្រាកដ។ ថាបើសិស្សានុសិស្សទាំងនោះ ធ្វើបាបសម្លាប់អ្វីៗ មួយរយដងក្តី មួយពាន់ដងក្តី អំពើបាបនោះ នឹងអន្ទោលតាមពំទាន់ ពុំជិតដិតដល់ខ្លួនឡើយ។ ទស្សនៈនេះខុសពី ព្រះ សង្ឃរាជា ពន្យល់ថ្វាយព្រះពរព្រះអង្គថា : បុណ្យនិងបាប មានតែដោយចំណែកប្លែកពីគ្នា។ ថាបើទ្រង់បានធ្វើបុណ្យច្រើនតទៅ នឹងសោយសុខជាមុន បើទ្រង់បានធ្វើបាបច្រើន ទ្រង់ទៅសោយទុក្ខ ជាមុនប៉ុណ្ណោះ គ្មានក្នុងព្រះពុទ្ធប្បញ្ញាតិ ឬ ពុទ្ធានុញ្ញាត ឲកាត់កងសងគ្នានោះឡើយ។

Partager cet article
Repost0
19 juin 2012 2 19 /06 /juin /2012 04:35

DSC05407

បញ្ញាខ្មែរក្នុងគំនិតការពារជាតិ

 

តើបញ្ញាខ្មែរក្នុងគំនិតការពារជាតិអាចគិតនៅត្រឹមបានតែជេរយួនសៀម?,ឬនឹងអាចគិតនៅត្រឹមតែបាននំាគ្នា

គិតប្រយ័ត្នចាញ់បោកគេ?


ច្រើនសតវត្សមកហើយយើងបានឮសូរបុព្វជនខ្មែរនិយាយជានិច្ចថាប្រយ័ត្នចាញ់បោកយួនសៀម។


វេរគំនិតការពារមុនជាចីរកាលនេះ,នឹងអាចបណ្តុះក្នុងសតិខ្មែរនូវវប្បធម៌ក្រញោន នំាខ្មែរឲរស់ក្នុងភាពហឹនមា

នៈឲតម្លៃមកលើខ្លួនឯងទាបពេកដោយប្រៀបធៀបនឹងជនជាតិយួនសៀម,ដូច្នេះអាចនំាឲគេមានសេយ្យមានៈ

 មកលើខ្មែរ។

 

វប្បធម៌ក្រញោននេះ,អាចមានឥទ្ធិពលខ្លំាងក្លាមកលើពញ្ញាខ្មែរក្នុងគំនិតការពារជាតិក្នុងគំនិតធម្មតា,ក៏ដូច

ក្នុងគំនិតគតិលោកដែលមានក្នុងសតិខ្មែរម្នាក់ៗ,នឹងនៅក្នុងសង្គមខ្មែរជាទួទៅ។


ពិតណាស់ហើយថាខ្មែរធ្លាប់មានការពិសោធន៏ច្រើនមិនល្អក្នុងការរស់នៅជាអ្នកជិតខាងជាតិសាសន៏យួន

សៀម,តែខ្មែរមិនត្រូវភ្លេចចំណុចមួយសំខាន់ថា,នៅជំនាន់ខ្មែរជាមហាអំណាចដំបន់សម្ភន្ធភាពខ្មែរយួនក៏ដូច

ជាខ្មែរសៀម​ជាសម្ពន៏ភាពធ្លាប់ឈរដែរលើ,មនោគតិនៃគំនិតអភិភវ័នជាអ្នកខ្លំាងលើអ្នកខ្សោយ,ឬអ្នកស្មើ

គ្នាដើម្បីរក្សាសន្តិសុខជាតិ។


នគរមួយក៏ដូចផ្ទះមួយដែរពុំអាចរស់នៅក្បែរផ្ទះឆេះមួយដោយឥតគិតរកមធ្យោបាយការពារផ្ទះខ្លួននោះឡើយ

ហើយនគរមួយក៏ដូចផ្ទះមួយដែរពុំអាចរស់នៅជាអ្នកជិតខាងអ្នកមានអំណាចដោយឥតបានគិតសោះរក

មធ្យោបាយការពារខ្លួនទុកជាមុន,យើងដឹងទៀតថាមនុស្សឬនគរមានបរិរក្សរមែងបានសេចក្តីចម្រើនដូច្នេះ

ការប្រុងប្រយ័ត្ននេះទុកជាគំនិតធម្មតារបស់មនុស្សម្នាក់ៗឬអ្នកដឹកនំាជាតិនិមួយៗ។

 

ក្នុងយុទ្ធសាស្រ្តការពារយើងធ្លាប់បានឮគេនិយាយថា៖វិធីការពារដ៏ល្អមួយគឺមានតែការវាយរុករានជាមុនតែប៉ុណ្ណោះ”


បើយើងបានអានប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរតំាងពីសម័យដើមមក,យើងឃើញថាវិធីដែលបានរៀបរាប់ខាងលើនេះខ្មែរយើង

មិនសូវដែយកមកអនុវត្តទេ,មិនតែប៉ុណ្ណោះខ្សែត្រៀមទ័ពការពារព្រំដែនអ្នកយុទ្ធសាស្រ្តខ្មែរយើងមិនសូវយកចិត្ត

ទុកដាក់បង្កីតឲមាននោះទេ,បើនិយាយអោយខ្លីតាមកាតសង្កតក្នុងសម័យអង្គរ​ខ្សែត្រៀមការពាររាជធានី

នគរធំគឺអង្គរតែម្តង,សៀមឡោមព័ទ្ធវាយរាជធានីខ្មែរគ្រប់លើកដោយខ្មែរយើងមិនដឹងខ្លួនជានិច្ច។

 

លោកបណ្ឌិតឌុករាស៊ីលោកតែងបានលើកសំនួរមកសួរជាទួទៅថាហេតុអ្វីបានជាខ្មែរយើងគ្មានបន្ទាយទាហានធំ

 តាមព្រំដែនសំរាប់ការពារជាតិដូចនៅបស្ចិមប្រទេសជំនាន់ដើម?

 

បើយើងធ្វើការសង្កតទៀតយើងឃើញថាយួនសៀមក៏គេមិនសូវមានបន្ទាយការពារនោះដែរ។តែគេមានយុទ្ធ

សាស្រ្តពីរច្បាស់ណាស់ក្នុងនយោបាយការពារជាតិគេ៖


១.យុទ្ធសាស្រ្តការពារអកម្ម,

២.យុទ្ធសាស្រ្តការពារសកម្ម។


បើយើងបានអានសៀវភៅលោកកាលវុនក្លូស្សវិត្តមានចំណងជើងថាគោលការណ៌ជាសារវន្តនៃយុទ្ធសាស្រ្ត

យោធា យើងឃើញគាត់បានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់អំពីយុទ្ធសាស្រ្តទំាងពីរនោះ។


១.យុទ្ធសាស្រ្តការពារអកម្ម=មិនត្រូវទុកត្រឹមតែជាមធ្យោបាយរៀបចំការពាររង់ចំាតែសត្រូវវាយមុននោះឡើយ

តែជាវិធ្វីអាចវាយខ្មំាងបានភ្លាមៗនៅពេលណាខ្លួនមានទ័ពគ្រប់គ្រាន់សំរាប់វាយប្រហារខ្មំាងនៅក្នុងសមរភូមិ

មួយ ដែលខ្លួនរៀបចំយ៉ាងល្អិតជាទីបំផុតនិងជ្រើសរើយទីកន្លែងទុកជាមុនដោយស្គាល់ភូមិសាស្រ្តសមរភូមិច្បាស់

និងស្គាល់កម្លំាងទ័ពខ្លួនឯងនិងសត្រូវច្បាស់។


២.យុទ្ធសាស្រ្តការពារសកម្ម=វាយតបការវាយសំរុកខ្មំាងឬវាយក្បួនកងពលខ្មំាងដែលបំរុងធ្វើប្រតិបត្តិការ

វាយខ្លួនទៅតាមយុទ្ធសាស្រ្តដែលខ្លួនមានតម្រូវទៅតាមស្ថានការណ៏ជាការចំាបាច់នៃសមរភូមិៈដូចជាការ

វាយរុករាន,វាយទុប​,ឬវាយដកទ័ពតាមយុទ្ធសាស្រ្ត។


ពិតមែនតែយួនសៀមឥតមានបន្ទាយធំៗការពារព្រំដែនដូចខ្មែរដែរ,តែគេរៀបឲប្រជាពលរដ្ឋគេ​ក្លាយជាបន្ទាយ

ការពារតែម្តង​,តាមការអប់រំចិត្តថាទីណាដែលខ្លួនរស់នៅទីនោះជាទឹកដីខ្លួន,ហើយដូច្នះខ្លួនត្រូវចំាបាច់មានករ

ណីយកិច្ចការពារទឹកដីនោះដើម្បីសន្តិសុខរបស់ខ្លួន,ក្នុងចិន្តនាការនេះហើយដែលជាយុទ្ធសាស្រ្តការពារអកម្មប្រ

ជាពលរដ្ឋនៅលើទឹកដីនោះជាប្រជាជនស៊ីវិលផងជាកងពលការពារទឹកដីរស់នៅផង,មានការរៀបចំយ៉ាងម៉ត់

ចត់ឲកម្លំាងរួមគេ​ក្លាយជាអាវុធការពារប្រកបដោយប្រសិទ្ថិភាព។

 

ការរៀបចំនេះត្រូវបានរដ្ឋអំណាចគេជួយឩបត្ថម្ភដោយមិនចំ ដើម្បីឲប្រជាពលរដ្ឋនៅទីនោះមានស្វ័យភាព

តាមផ្លូវចិត្តក៏ដូចផ្លូវកម្លំាងដែរ,ក្នុងទស្សនៈនេះគឺ,រដ្ឋគេចង់បង្កីតអារម្មណ៏ក្នងគំនិតជនជាតិគេដែលរស់នៅ

លើទឹកដីនោះថាខ្លួនជាម្ចាស់ស្រុក”។


ប៉ុន្តែបើមានការវាយពីកម្លំាងពីក្រៅណាមួយមកលើប្រជាជនគេហើយគេយល់ឃើញកម្លំាងនោះលើស

ហួសពីកម្លំាងប្រជាជនគេអាចការពារបានពលនោះ​,រដ្ឋគេចេញមុខធ្វើអន្តរាគមន៏ផ្ទាល់តែម្តងដើម្បីការពារ

សន្តិសុខប្រជាជនអន្តរាគមន៏នេះហើយហៅថាយុទ្ធសាស្រ្តសកម្ម។


សួរថា,តើខ្មែរយើងមានយុទ្ធសាស្រ្តបែបនេះដែរឬទេ?

 

សរសេរដោយ​,ឩបសង្ហា

 

វប្បធម៌ក្រញ្ញោន : culture de peur.

គំនិតគតិលោក : pensée complexe.

Partager cet article
Repost0
14 juin 2012 4 14 /06 /juin /2012 15:26

 

DSC05407

Police caractère : Khmer Unicode

សរសេរជាភាសាជាតិខ្មែរ

 

ខ្ញុំសូមសម្តែងនូវសេចក្តីអំណរគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដល់ពួកអ្នកបចេ្ចកទេសជាន់ខ្ពស់ខ្មែរ ក្នុងផ្នែកកុំព្យូទ័រ.ដែលបាន

ខិតខំធ្វើការស្រាវជ្រាវអស់រយះពេលដ៏ច្រើនដើម្បីឲខ្មែរយើងអាចសរសេរអក្សរខ្មែរក្នុងកុំព្យូទ័របាន.សភាពជឿនលឿន

នេះមានសារះប្រយោជន៏ណាស់ដល់សង្គមនិងប្រជាជាតិខ្មែរ.ព្រោះថាក្នុងសម័យនេះ,គេទុកប្រពន្ធអ៊ីនធ្វើនែតជាឩប

ករណ៏នៃការផ្សាយដំណឹងរហ័សបំផុតជូនដល់សាធារណជន កុំព្យូទ័រនេះសោតជារោងពុម្ភសំរាប់បោះផ្សាយគំនិតនូវ

គ្រប់ការស្រាវជ្រាវ ការសិក្សាប្រធានណាមួយក្នុងប្រព័ន្ធសង្គមបានយ៉ាងងាយហើយរហ័សជាទីបំផុត ម្យាងវិញទៀតជា

ខ្លំាងធំជាអតិបរិមាណ អាចសិន្ធិធិទុកឥតមានកំរិតចំនួននៃសតិនៃមនុស្សជាតិសំរាប់ការេចះដឹងជាសាកល វេទិកា

នេះហើយ ដែលសង្គមខ្មែរយើងត្រូវការចំបាច់ដើម្បីផ្សាយការចេះដឹងទំាងឡាយក្នុងភាសាជាតិជូនចំពោះប្រជាពលរដ្ឋ

ខ្មែរក្នុងទំាងស្រុកនិងនៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលមានខ្មែររស់នៅ។

 

យើងដឹងថា​ ជនជាតិខ្មែរចំនួនប្រមាណ៩៥%មិនចេះអានអក្សរបរទេស​​ ហើយសៀវភៅនិងឯកសារទួទៅ​

នៅក្នុងស្រុកមានតិចតួចជាទីបំផុតហើយស្ទើរតែ១០០%ជាភាសាបរទេស។


ក្នុងចំណុចនេះ ខ្ញុំនៅចំសំដីឥស្សរជនខ្មែរពីររូបមានខ្មោចលោកកេងវាន់សាក់ និងលោកសមសុខ លោកមានប្រសា

សន៏ស្រដៀងគ្នាថាៈ

នគរណាឲតម្លៃហូសហេតុពេកឬចំណាយថវិកាជាតិច្រើនហួស សំរាប់បង្កើតអភិជនមួយក្រុមតូច តែភ្លេចគិតធ្វើការ

ឩបត្ថម្ភដល់យុវជនភាគច្រើនបំផុតឲមានចំណេះមធ្យមសំរាប់ការរស់នៅ.ជានគរមាន សង្គមមានវណ្ណះបដិបក្ខ

រវាងអភិជនមួយក្តាប់ប្រឆំាងនឹងប្រជាករមួយនគរ។


ខ្មោចលោកកេងវាន់សាក់ លោកបញ្ចេះបន្ថែមទៀតលើគំនិតនេះថាៈ

 មានតែភាសាជាតិនេះឯងហើយ ដែលអាចធ្វើ សមិទ្ធិការចេះដឹងនៃប្រជាពលរដ្ឋ ឲបានខ្ពង់ខ្ពស់ក្នុងសង្គមខ្មែរ​

ដែលទុកជាសញ្ញានៃការចេះដឹងរបស់ជាតិ និងជាជីសំរាប់ធ្វើការអភិវឌ្ឍសង្គមនិងប្រជាជាតិខ្មែរ”។

 

ទោះបីមានភាពចំរើនច្រើននៃលទ្ធភាពប្រើអក្សរខ្មែរក្នុងកុំព្យូទ័រក៏ដោយ យើងសង្កេតឃើង ការប្រើភាសាខ្មែរក្នង

វេទិកាអ៊ីនធើនែត នៅមិនច្រើនប៉ុន្មានឡើយនៅក្នុងប្រពន្ធសង្គមខ្មែរ​​ ខ្ញុំជឿថាមិនមែនខ្មែរ មិនចេះខ្មែរទេ តែខ្មែរ

មិនខំប្រឹងយកភាសាជាតិខ្លួនឯងមកជាពន្លឺនៃចំណេះ.ឲខ្មែរភាគច្រើនណាស់ ដែលមិនចេះភាសាបរទេស.អាច

ទាញយកគុណប្រយោជន៏ពីវេទិកានោះបាន ហេតុនេះឯងយើងសង្កេតឃើញ.គ្រប់សពន្ធសង្គមខ្មែរ មានលក្ខណះរិត

ត្បិតត្រឹមតែជាវេទិការបស់.គ្រួសារ,មិត្តភ័ក្ត,ខ្មែររស់នៅបរទេស.សំរាប់តែធ្វើការទំនាក់ទំនងក្នុងផ្នែកមនោសញ្ចតនា

ជាងផ្នែកពិភាក្សាគំនិតសង្គមឬនយោបាយជាតិខ្មែរ។


យោបល់ខ្ញុំ គួរខ្មែរអ្នកចេះ នំាគ្នាប្រមូលខ្មែរគ្រប់មជ្ឈដ្ឋាន ឲចូលរួមក្នុងវេទិកាសង្គមមួយ នៅក្នុងទីនោះប្រើភាសា

ជាតិជាភាសាសំរាប់ធើ្វការពិភាក្សារវាងខ្មែរនិងខ្មែរដោយគ្មានរនំាងភាសាបរទេសជាខណ្ឌបែងចែកអ្នកចេះភាសា

និងអ្នកមិនចេះ.ពេលនោះគំនិតខ្ពស់ទាបពិតជាចេញពីវាចាបរិសុទ្ធ ដែលមានពាក្យខ្មែរនិមួយៗជាទម្ងន់នៃគំនិត។


ឩត្តមគតិនេះ.ខ្ញុំគ្មានគោលបំណងចូលជួយគំនិតអ្នកជាតិនិយមដាច់ខាត.ដែលគេតែងតែយកអភូតកថា.នៃ

ឩត្តមភាព ខេមរះភាសា.មកធ្វើជាមធ្យោបាយសារវន្ត នៃសកម្មភាពនយោបាយប្រកាន់ពូជសាសន៏និយមនោះ

ឡើយ.ក៏ប៉ុន្តែក្នុងឩត្តមគតិនេះ.ខ្ញុំទុកជាការសង្គ្រោះភាសាជាតិដែលកំពុងបាត់បង់រស្មីសហស្សវត្ស ដែលជាគ្រិះ

សំខាន់មួយសម្រាប់ជិវិតជាតិខ្មែរ។


ខ្ញុំសង្កេតឃើញប្រទេសជិនខាងយើងគេឲតម្លៃទៅលើភាសាជាតិគេណាស់.អ្នកចេះគេខំព្រឹងសរេសរ ឬបកប្រែ

សៀវភៅពីភាសាបរទេសមកជាភាសាគេ.ដើម្បីឲជនជាតិគេគ្រប់មជ្ឈដ្ឋាន អាចអានយល់បានស្រួល.ព្រោះគេយល់

ឃើញថាគំនិតដែលមានក្នុងសៀវភៅទំាងឡាយនោះមានសហប្រយោជន៏ដល់ប្រជាពលរដ្ឋនិងប្រជាជាតិគេ។


ឯចំណែកនៅស្រុកខ្មែរយើងវិញ យើងឃើញរួចហើយថា​ ក្នុងបច្ចុប្បន្ននេះក៏ដូចអតីតកាលដែរ  សៀវភៅសរសេរ

ជាភាសាជាតិមានតិចតួចណាស់ មូលហេតុនេះមានច្រើនយ៉ាងៈ

១.ខ្មែរយើងគ្មាននយោបាយជាតិដើម្បីលើកទឹកចិត្តឲអ្នកចេះ នំាគ្នាសរសេរសៀភៅដើម្បីផ្សាយគំនិតឬការចេះ

ដឹងរបស់គេ ជូនដល់ប្រជាពលរដ្ឋឲគាត់អាចរួមដឹងនូវចំណេះដែលគេមាននោះ,

២.ខ្មែរភាគច្រឿនណាស់មិនចេះអក្សរដែលនំាឲអ្នកចេះមិនចង់សរសេរ ព្រោះគិតឃើញថាមិនដឹងសរសេរឲ

អ្នកណាមើលទេ,

៣.អ្នកចេះយល់ថារាស្រ្តល្ងង់ បើចេះមើលក៏ពុំអាចយល់បានដែរ។


ក្នុងចំណុចនេះ ខ្ញុំនៅចំាប្រសាសន៏ខ្មោចលោកអ៊ីនតំាថាៈ

អ្នកចេះខ្មែរ នៅពេលគាត់និយាយជាមួយរាស្រ្ត នៅពេលណារាស្រ្តមិនយល់គាត់គាត់រអ៊ូថារាស្រ្តល្ងង់ណាស់ 

ពិបាកនិយាយជាមួយណាស់

 

បុព្វហេតុនៅមានច្រើនទៀត តែចំពោះខ្មោចលោកបណ្ឌិតកេងវាន់សាក់វិញលោកមានយោបល់ថាៈ

សង្គមខ្មែរជាសង្គមនិយម​​វាចាវប្បធម៌ ចូលចិត្តនិយាយរឿងដំណាលជាងរឿងសរសេរ ហេតុនេះឯងបានគេតែង

និយាយថា រៀនសូត្រ អ្នកចេះខ្មែរទាល់តែចេះសូត្រនូវការចេះដឹងរបស់ខ្លួនឲរត់មាត់ ទើបគេទុកជាអ្នកចេះដឹង 

ហេតុនេះឯងបានជារាស្រ្តខ្មែរកោតអ្នកជ្រៀងអាយ៉ៃណាស់ព្រោះគេពូកែបញ្ចេញគំនិតភ្លាមៗតាមវាចា”។


ឯចំណែកខ្មោចលោកបណ្ឌិតផួងតុនវិញលោកមានយោបល់ថាៈ

ខ្មែរមិនហ៊ានសរសេរព្រោះគេខ្លាចមានទោសពៃរ៌ព្រោះការសរសេរអាចទុកស្នាម ឲគេចាប់កំហុសបាន​

ដូច្នេះបើចង់សរសេរក៏មិនហ៊ានដាក់ឈ្មោះខ្លួនឯងដែរ

 

ហេតុនេះឯងបានជាលោកផួងតុនធ្វើការបង្កហេតុមួយ ដោយហ៊ានសរសេរនិក្ខេបបទបណ្ឌិតច្បាប់មួយ ធ្វើការ

រិៈគន់ដល់រាជអំណាចឥតខ្លាចមានទោសពៃរ៌អ្វីនោះឡើយ។


នេះហើយជាសេចក្តីក្លាហានរបស់កូនខ្មែរមួយរូបដែលពួកខ្មែរក្រហមឥតសតិយកទៅសម្លាប់ចោល!

 

ចំពោះខ្ញុំផ្ទាល់ដោយយោងទៅលើភាពជឿនលឿននៃប្រពន្ធអ៊ីនធើនែត អាចមានលទ្ធភាពសរសេរអក្សរខ្មែរបាន

ហើយអាចផ្សាយបានងាយស្រួល​​នាបច្ចុប្បន្ននេះ ហើយយល់ឃើញថាអាយុខ្លួនឯងជ្រាលទៅរកជរាភាពហើយ ហើយ

គ្មានអ្វីសំរាប់សងគុណដល់ជាតិកំណើតខ្លួន សំរេចចិត្តថាចាប់ពីពេលនេះទៅ យកពេលវេលារបស់ខ្ញុំ ខំសរសេរភាសា

ជាតិតាមកម្លំាងបញ្ញាតិចតួចដែលខ្ញុំមាន នូវគំនិតស្តួចស្តើងទំាងឡាយដែលមានក្នុងសតិខ្ញុំផ្សាយជូនដល់កូនខ្មែរ

ដែលគ្នាគ្មានភ័ព្វសំណាងបានរៀនភាសាបរទេសឲបានដឹង ហើយហ៊ានចូលរួមចំណែក ធ្វើការពិចារណារួមគ្រប់គំនិត

សង្គមនិងជាតិខ្មែរ។ មួយវិញទៀតខ្ញុំនៅតែមានប្រាថ្នាឲកូនខ្មែរទំាងឡាយដែលមិនចេះភាសាជាតិហើយគ្មានពេល

វេលាធ្វើការសិក្សាភាសានេះ ខំសរសេរក្នុងភាសាដែលខ្លួនចេះទុកជាឯកសារ ព្រោះខ្ញុំមានជំនឿថានៅពេលឆាប់ៗនេះ

នឹងមានកូនខ្មែដែលមានទេពកោសល្យ​ផ្នែកភាសាកុំព្យូទ័រ អាចនឹងបង្កើតឲមានកម្មវិធិកុំព្យូទ័រ អាចមានលទ្ធភាព

បកយ៉ាងឆាប់រហ័សភាសាអង់គេ្លសឬបារំាងមកជាភាសាជាតិសំរាប់កូនខ្មែរទំាងស្រុក​ នៅស្រុកខ្មែរយើងខ្វះសៀវភៅ

ជាភាសាជាតិច្រើនណាស់សំរាប់យុវជន គួរយើងនំាគ្នាយកប្រពន្ធអ៊ីនធើនែតធ្វើជារោងពុម្ភផ្សាយគមនិតជាតិតាម

ភាសាជាតិឲបានច្រើន ដើម្បីបំពេញកង្វះនេះ ដូចសុភាសិតខ្មែរថ្លែងថាៈ “តក់តក់ពេញបំពង់”៕

សរសេរដោយ ឩប​ សង្ហា

 

Partager cet article
Repost0
12 juin 2012 2 12 /06 /juin /2012 17:08

Voyage en Indonésie en Juillet 2008 140

ប្រភេទស្រុកខ្មែរ

 

យើងអាចចែកស្រុកខ្មែរជាបីប្រភេទះ.ទី១ស្រុកប្រវត្តិសាស្រ្ត.ទី២ស្រុកនិទាន.ទី៣ស្រុកពិតឥឡូវនេះ។

 

ស្រុកប្រវត្តិសាស្រ្ត

អត្ថិភាពនៃស្រុកខ្មែរមានស្នាមក្នុងឯកសារនៃមនុស្សជាតិះ.ឯកសារខាងការទូត.ឯកសារខាងពាណិជ្ជញកម្ម.ឯក

សារខាងនាវាចរណ៏.ឯកសារខាងប្រវត្តិសាស្រ្ត.ឯកសារទំាងឡាយនោះ.ត្រូវបានអ្នកប្រវត្តវិទូគេយកមកធ្វើការ

សិក្សាស្រាវជ្រាវសំរាប់ទុកជាអភិញ្ញាណនៃមនុស្សជាតិ.ដូច្នេះឯងបានជាស្រុកខ្មែរនៅក្នុងវិញូមជ្ឈដ្ឋានមានអត្ថិភាពជា

ថេរះប្រទេសមួយក្នុងពិភពលោកយើងនេះក្នុងចំណោមថេរះប្រទេសឯទៀតៗ។.អត្ថិភាពនេះមិនមែនមានត្រឹមតែ

ជាអត្ថិភាពវប្បកម្មតែប៉ុណ្ណោះទេ.គឺជាអត្ថិភាពមួយ.មានអារ្យធ៍មនិងវប្បធ៍មខ្ពង់ខ្ពស់ក្នុងមនុស្សជាតិ។.ប្រាសាទ

អង្គរវត្តនិងប្រាង្គប្រាសាទដ៏ទៃទៀតជាកសិណបង្ហាញឃើញនឹងភ្នែកនៃភាពរុងរឿងរបស់ស្រុកខ្មែរក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត

ជាតិនិងមនុស្សជាតិ។.ក្នុងចំណុចនេះ.ចំពោះសាសន៏ជាតិខ្មែរប្រវត្តិសាស្រ្តនេះមិនគ្រាន់មានមុខនាទីត្រឹមតែបញ្ចាក់

បង្ហាញនៃអត្ថិភាពនៃស្រុកខ្មែរ.ជាចំណេះសំរាប់បង្ហាត់បង្រៀនខ្មែរនិងមនុស្សលោកតែប៉ុណ្ណោះទេ.លើសពីនេះទៅ

ទៀតគឺជា.ស្នាមច្បាប់នៃអត្ថិភាពក្នុងច្បាប់ជាតិនិងអន្តរជាតិដែលឥតមានអ្នកណាបំពានបាននោះឡើយ។

អត្ថិភាពប្រវត្តិសាស្រ្តនេះត្រូវខ្មែរគ្រប់រូបកត៉ក្នុងសតិសំរាប់ទុកជាគ្រិះនៃជាតិសាសន៏ខ្មែរដែលកម្ពុងមានការគំរាមគំ

ហែងពីសំណាក់កម្លំាងមនុស្សនិងវប្បធ័មបរទេស។

 

ស្រុកខ្មែរនិទាន

ស្រុកខ្មែរពីបុរាណកាលកើតមានរូបឡើងដោយសារការសរសេរជាសៀវភៅប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ពួកប្រវត្តវិទូបង្កើតឲមាន

រូបភាពរស់រវើកក្នុងមនោគតិអ្នកអាន.មួយទៀតដោយសារអ្នកនិយមនិយាយរឿងប្រឌិតនិយាយដ៏ពីរោះឲអ្នកស្តាប់

មានអារម្មណ៏សប្បាយផងតូចចិត្តចងគំនុំផងេទៅតាមសាច់រឿងដែលគេនិយាយឲស្តាប់។

ស្រុកខ្មែរនិទានច្រើនមានរូបភាពជាអច្ជរិយប្រទេស.ស្តាប់ឬមើលដឹងកាលណាគឺស្រម័យឃើញថាស្រុកខ្មែរជាឋានសួគ៌

លោកិយដូចមានប្រាសាទអង្គរវត្តជានិមិត្តរូប.គិតក្នុងចិត្តថាតើខ្មែររស់សប្បាយយ៉ាងណាទៅក្នុងសម័យនោះ.មាន

ទឹកដីធំទូលំទូលាយសំរាប់រាស្រ្តធ្វើស្រែ.មានទ័ពក្លំាងពូកែសំរាប់ធ្វើសឹក.មានអ្នកប្រាជ្ញតាមសីលធម៌សំរាប់ធ្វើការអប់រំ

ជាតិ.មានអ្នកដឹកនំាដ៏ឆ្នើមសំរាប់ធ្វើអភិវឌ្ឍន៏ជាតិនិងសង្គមជាតិ.មានស្តេចដ៏ល្បីជាអ្នកត្រួតត្រាយសំរាប់យុត្តិធម៌

ប្រជាពលរដ្ឋ.មានសាសនាខ្ពង់ខ្ពស់សំរាប់ជាក្បួនសីលធម៌ជាតិ។

ការរៀបរាប់ខាងលើនេះហើយជាស្រុកខ្មែរនិទាន.ដែលខ្មែរយើងតែងទុកជាមោទនភាពជាតិ.ជាមារយាទជាតិសំរាប់

កូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយ.បើខ្មែរភ្លេចគឺជាតិស្លាប់.បើខ្មែរចងចំាគឺជាតិរស់

 

ស្រុកខ្មែរពិតឥឡូវនេះ

តើមានអ្វីជាការសំគាល់​?.តើទុកការបោះឆ្នោតឥតតម្លាភាពជាមោទនភាពខ្មែរថាជាជាតិមានលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ?

តើទុករបបបច្ចុប្បន្នដែលមានមហាក្សត្រជាព្រះថាជាសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ជាតិ?.តើទុកអំណាចផ្តាច់ការជាអំណាច

អបរាជ័យ?.តើនៅជឿបក្សប្រឆំាង-រង្សីនិងសុខា-ថាជាចម្លើយជៀសពុំបាននូវចំពោះមុខចំណោទខ្មែរបច្ចុប្បន្ន?

តើនៅទុកថារាស្រ្តខ្មែរជាម្ចាស់ស្រុក?.ចម្លើយនឹងសំនួរខាងលើនេះគឺថិតក្នុងសម្បជញ្ញខ្មែរម្នាក់ៗ.ចំពោះខ្ញុំវិញ.ខ្ញុំគ្មាន

មានវេរភាពនឹងខ្មែរនោះទេ.តែក្នុងនាមខ្ញុំជាកូនខ្មែរម្នាក់ត្រូវចំាបាច់ហ៊ានឲយោបល់គ្រប់បញ្ហាជាតិដែលអាចមាន

កើតឡើងក្នុងសង្គមជាតិខ្មែរ.ក្នុងករណីយកិច្ចនេះ.ខ្ញុំសំគាល់ឃើញថាស្រុកខ្មែរយើងបច្ចុប្បន្ននេះកំពុងដើរទៅរកការ

បាត់បង់នូវអ្វីៗដែលជាគ្រិះនៃប្រជាជាតិខ្មែរ.ការវិនាសនេះគឺជាកំហុសខ្មែរយើងខ្លួនឯងតែម្តង.គឹការខ្វះសម្បជញ្ញ

ជាតិ.និងសេចក្តីក្លាហានរួម.ដែលយើងទុកជាកម្លំាងជាតិ.ការខ្វះនេះគឹមិនទើបតែមានក្នុងបច្ចុប្បន្នកាលនេះទេ.គឺ

មានកើតឡើងក្នុងសង្គមខ្មែរច្រើនសតវត្សមកហើយ។

តើខ្មែរត្រូវធ្វើដូម្តេច?.បើតាមយោបល់ខ្ញុំផ្ទាល់.ខ្មែរយើងអស់មានពេលវេលាសួរសំនួរនេះទៀតហើយ.

 

Partager cet article
Repost0
11 juin 2012 1 11 /06 /juin /2012 15:33

DSC05407

អ្នកធើ្វនិងអ្នកថា

 

ក្នុងសង្គមសក្តីភូម៍ខ្មែរ.អ្នកធ្វើគឺអ្នកកាន់អំណាច.ឯចំណែកអ្នកថាគឺជាជនបំពានបារមីអ្នកកាន់អំណាចដែលគេ

ច្រើនហៅថាមនុស្សពាលឬមនុស្សឥតពូជ.ព្រោះសង្គមសក្តីភូម៍ជាសង្គមមានវណ្ណះពីរ.អ្នកជិះជាន់និងមនុស្សខ្ញុំគេ

ដែលខ្មែរយើងទម្លាប់ហៅថា.ម្ចាស់និងខ្ញុំ.ពួកខ្ញុំគឺជាប្រជារាស្រ្តដែលជាអង្គសង្គមមួយសំរាប់ប្រើជាកម្លំាងឯចំណែក

ពួកម្ចាស់គឺជាក្រុមសង្គមសជាតិកមួយ.មានសិទ្ធិរស់ជាម្ចាស់លើពួកខ្ញុំ.សិទ្ធិសជាតិកនេះ.មានលក្ខណះជាពិសិដ្ឋឥត

មានជនណាម្នាក់បំពាបំពាននោះឡើយ.ម្ចាស់និងខ្ញុំជារូបភាពនៃ.អ្នកធើ្វនិងអ្នកថា.អ្នកធើ្វជាបុគ្កលពិសិទ្ធ.ឯចំ

ណែកអ្នកថាជាបុគ្គលបសុសត្វឬបាវព្រាវមានអតិ្ថភាពជាមនុស្សចណ្ឌាលដូចវណ្ណជនទី៤(សុទ្ទះ)ក្នុងព្រហ្មញ្ញសាសនា

ដូច្នេះពាក្ស​.”ថា”.មានន័យក្នុងសតិខ្មែរជាពាក្យបន្តុះបង្អាប់សំរាប់សំគាល់សំដីឥតមានតម្លៃរបស់បុគ្គលម្នាក់ដែលគេ

ទុកជាសេវ័ក.រីឯពាក្យ”ធើ្វ”វិញ.មានន័យជា.ការជបឲកើតបានជាអ្វីៗតាមបំណង.ដូច្នេះយើងអាចរាប់ថាអ្នកធើ្វជា

អ្នកជប.ហើយយើងដឹងថាក្នុងសតិខ្មែរ.អ្នកជបសុទ្ធជាអ្នកខ្លំាងពូកែដែលគេតែងប្រៀបផ្ទឹមទៅនឹងអាទិទេព។

 

ក្នុងរបបផ្តាច់ការអ្នកកាន់អំណាចតែងចូលចិត្តលើកប្រយោគ”អ្នកធើ្វនិងអ្នកថា”នេះសំរាប់យកមកធើ្វការរិះគន់

ដល់អ្នកប្រឆំាងខ្លួនថាសុទ្ធតែពួកបានតែថាឥតបានការ.ចេះតែថា.តែឥតដែលបានធើ្វអ្វីសោះសំរាប់ជាតិ.ក្នុង

គំនិតនេះអ្នកកាន់អំណាចផ្តាច់ការតែងចាត់ខ្លួនជាម្ចាស់អំណាច.ដូច្នេះអ្វីដែលខ្លួនធើ្វចាត់ទុកជាកម្មសិទ្ធិឯកជន

ដែលមិនអនុញ្ញាតឲរំលោភលើឬចោទប្រកាន់បាននោះឡើយ.យើងអាចធើ្វអនុមានបានថាអ្នកកាន់អំណាចបែប

នេះទុកនគរជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្លួនដូច្នេះអ្នកណាមួយថាឲគេគេទុកអ្នកនោះជាអ្នកបង្កអធិករណ៏មកលើសិទ្ធិរបស់គេ

បើក្នុងច្បាប់អំណាចគេវិញ.គេទុកអ្នកថានោះជាខ្មំាងអំណាច.ត្រូវចំាបាច់វាយកំទិចចោល.រួមសេចក្តីមកអ្នកថាគឺ

ជាភយន្តរាយដល់អំណាចគេ.បើជាភេរពគឺជារបស់ចង្រៃបើជាការអាក្រក់.គេមិអាចទុកឲរស់នៅនំាឲមានគ្រោះថ្នាក់

ដល់អំណាចរបស់គេទៅថ្ងៃក្រោយនោះឡើយ។

 

ក្នុងសតិខ្មែរទួទៅ.ដែលកើតមានមក.ពីផ្នត់គំនិតក្នុងសង្គមសក្តិភូម៍.និងការភ័យខ្លាចក្នុងរបបផ្តាច់ការអស់ច្រើន

សតវត្សមកហើយ.ប្រយោគ.”អ្នកធើ្វនិងអ្នកថា”.នេះបង្កើតជាយោបល់មួយថា”អំពើ”មានឩត្តមភាពលើស”គំនិត”

អ្វីដែលគេធ្វើហើយទុកជាការប្រសើរជាងអ្វីដែលគ្រាន់បានតែគិត.ប្រត្តិបត្តិមានប្រយោជន៏ជាងទ្រឹស្តី.រូបីស្រួលយល់

ជាងអរូបី.ការយល់នេះនំាឲយើងស្មានបានថាខ្មែរយើងឲតម្លៃទៅលើទិដ្ឋភាពជាសម្ភារះលើសទិដ្ឋភាពជាចិត្ត.ឩត្តម

ភាពនេះនំាឲខ្មែរយើងមើលងាយនូវអ្វីៗដែលជាវិស័យចិត្ត.ហើយបើរៀនអ្វីគឺមិនចូលចិត្តរៀនមុខវិជ្ចាណាដែលគ្មាន

រូបជាជាតាងឬគ្មានមូលដ្ឋានវិជ្ចាសាស្រ្តជាហេតុផល.អ្នកណារៀនទស្សវិជ្ចា.អក្សរសាស្រ្ត.និងគ្រប់មុខវិជ្ចាក្នុងវិស័យ

ចិត្ត.ខ្មែរយើងមិនទុកអ្នកចេះនោះជាអ្នកមានប្រាជ្ញាទេ.ក្នុងសង្គមខ្មែរអ្នកប្រឡោមលោក.អ្នកសារព័តិមានគេមើល

ងាយទុកជាមនុស្សរាយមាយ.ជាពពួកមនុស្សចេះគ្រាន់តែបានថា.ឬជាគ្រូទាយដែលគ្មានគេរក។

 

យើងឃើយរួចហើយ.”អ្នកថា”.ក្នុងសង្គមខ្មែរគេទុកជាមនុស្សមិនល្អ.គ្មានគុណសម្បត្តិ.គ្មានកិត្តិយស.ហើយគេមិន

ហ៊ានរាប់រកព្រោះអ្នកថា.ត្រូវអ្នកកាន់អំណាចទុកជាសត្រូវ.រួមសេក្តីមកយើងអាចធ្វើសេក្តីសន្ធិដ្ឋានបានថាអ្នកណា

ជាសត្រូវនឹងអ្នកកាន់អំណាចគឺជាអ្នកគ្មានប្រាជ្ញហេតុនេះបានជាសង្គមខ្មែរមិនទុកអ្នកប្រឆំាងអំណាចជាសេចក្តី

សង្ឃឹមសំរាប់អនាគតជាតិបានឡើយ។

 

នេះហើយជាវិនាដកម្មខ្មែរ

Partager cet article
Repost0
10 juin 2012 7 10 /06 /juin /2012 07:55

DSC05407

Police caractère : KhmerUnicode

ការទទួលខុសត្រូវ

 

ក្នុងពេលថ្មីនេះក្នុងការបោះឆ្នោតជឿសរើសក្រុមប្រឹក្សាឃុំ .គណះបក្សប្រឆំាងមិនបានទទួលជ័យជំនិះដូចខ្លួនមាន

សេចក្តីប្រាថ្នាទេ.ដូចយើងដឹងស្រាប់ហើយថាការចាញ់ាឈ្នះក្នុងការបោះឆ្នោតជារឿងធម្មតាមួយក្នុងប្រទេសគោរព

លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ.តែនៅស្រុកខ្មែរយើងវិញដែលជានគរយកលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យជារបបដឹកនំាដែរ.តែតាមការ

សង្កេតមើលវិញ.យើងឃើញមានការខ្វះខាតច្រើនណាស់ក្នុងការអនុវត្តន៍ដោយហេតុនេះហើយបានជាអ្នកកាន់

អំណាចឆ្លៀតយកការខ្វះខាតនេះមកពង្រឹងអំណាចគេបានដោយឥតភ័យខ្លាចច្បាប់ណាមួយឡើយហើយគេខំ

រកមធ្យោបាយគ្រប់បែបយ៉ាងដើម្បីរក្សាអំណាចឲបានគង់វង់រឹងខ្លំាងមំាឡើងជានិច្ច.តាមការបោះឆ្នោតគ្មានភាព

សេរីសំរាប់យកអំណាចហើយធើ្វវាឲស្របតាមច្បាប់រដ្ឋធម្មនុញ្ញដើម្បីឲរបបគេមានធម្មានរូប.ដូច្នេះហើយបានទុក

ការឈ្នះជាដាច់ខាតរបស់គេជាអយុជីវិតនៃអំណាចរបស់គេ.តែចំពោះបក្សប្រឆំាងវិញ.ទោះបីគេមានបំណងច្បាស់

ចង់ឈ្នះឆ្នោតយ៉ាងណាក៏ដោយតែហាក់បីដូចជាគេទុកការបោះឆ្នោតសំរាប់តែបញ្ចេញសម្លេងប្រឆំាងតែប៉ុណ្ណោះព្រោះ

ទោះបីគេដឹងថាការបោះឆ្នោតគ្មានតម្លាភាបគ្មានយុត្តិធ៍មនិងគ្មានសេរីក៏ដោយក៏គេគ្មានការព្រួយបារម្ភអ្វីបន្តិច

ឡើយ.មិនតែប៉ុណ្ណោះគេនំាគ្នាធ្វើការឃោសនាឲប្រជាពលរដ្ឋទៅបោះឆ្នោតថែមទៅទៀត.ភ្លេចគិតថាខ្លួនកំពង់រក

ប្រយោជន៏ឲគូប្រឆំាងដោយឥតបានដឹងខ្លួនផង.ស្ថានភាពនេះមិនមែនមានតែមួយដងនោះឡើយគឺមានគ្រប់ការ

បោះឆ្នោតតំាងតែពីឆ្នំា១៩៩៨មកម្លះ.តែអ្នកដឹកនំាគណបក្សប្រឆំាងឥតមានបានគិតចាត់វិធានការមានគោល

បំណងបញ្ជៀសឬយ៉ាងយោចណាស់ក៏ររំាងមិនឲអ្នកកាន់អំណាចធើ្វស្រេចតែចិត្តបាននោះឡើយ.ផ្ទុយទៅវិញគេតែនំា

គ្នាបោះឆ្នោតសិន.បើចាញ់ឆ្នោតសូមនំាគ្នាស្រែកថាគណបក្សកាន់អំណាចលួចឆ្នោត.ធើ្វបែបនេះគឺជាការភូតកុហក

មួយដល់ប្រជាពលរដ្ឋផងដល់បក្សជនរបស់ខ្លួនឯងផង.ចាញ់ក៏ខ្លួនឥតខុស.ព្រោះខ្លួនមានហេតុផលគ្រប់សំរាប់

បដិសេធការទទួលខុសត្រូវរួចស្រេច.គឺថា.ចាញ់មកពីគេលួចឆ្នោត”។

 

យើងដឹងថា.ការទទួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនំានិយមលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ.ជាករណីកិច្ចមួយធំណាស់.គេពុំអាចយក

ការទទួលខុសត្រូវនេះមកធើ្វជាប្រធានឥតតម្លៃនោះបានទេ.គ្រប់ការបោះឆ្នោតដែលកន្លងមកតំាងតែពីឆ្នំា១៩៩៨

២០០៣.២០០៨.និងថ្មីៗនេះទៀត.អ្នកដឹកនំាបក្សប្រឆំាងតែងចូលរួមជានិច្ចក្នុងការបោះឆ្នោត.ហើយក្រោយពីការ

ប្រកាសលទ្ធផលគេតែងប្រកាសថាការបោះឆ្នោតគ្មានតម្លាភាពឡើយ.តែគេមិនបដិសេធមិនទទួលស្គាល់លទ្ធផល

នៃការបោះឆ្នោតនោះទេ.ការពិតអំពើនេះមានន័យថាគេទទួលស្គាល់លទ្ធផលនៃការបោះឆ្នោតមួយរយភាគរយ.ភាព

ជាក់ស្តែងនៃការពិតនេះ.គឺការរក្សាអសនះតិចតួចបំផុតដែលខ្លូនទទួលបានពីការបោះឆ្នោតគ្មានយុត្តិធ៍មនេះ

ចំណុចនេះហើយដែលអ្នកដឹកនំាទំាងនោះឥតមានសតិជាអ្នកទទួលការខុសត្រូវអ្វីបន្តិចនោះឡើយ.ទុកប្រជាពលរដ្ឋ

ជាវត្ថុសំរាប់តែការបោះឆ្នោតដូចគណបក្សកាន់អំណាចដែរ.ចុះបើអ្នកដឹកទំាងនោះនៅតែធើ្វបែបនេះ.តើថែ្ងណា

ទើបប្រជាពលរដ្ឋចេះឲតម្លែទៅលើការបោះឆ្នោតបាន.គ្រប់ការបោះឆ្នោតគណបក្សប្រឆំាងមិនដែលមានលុះដាច់

ខានលើតម្លៃនៃការបោះឆ្នោតម្តងណាឡើយ.ភូតរាស្រ្តជានិច្ចថាខ្លួនមានតម្លាភាពណាស់.តែតម្លាភាពនោះគ្មានការ

ជាក់ស្តែងអ្វីបន្តិចនោះឡើយ.មិនតែប៉ុណ្ណោះគេនំាគ្នាគិតតែបំភាន់រាស្រ្តថាបោះឆ្នោតលើកក្រោយពិតជាឈ្នះ.ដូច្នេះ

ត្រូវនិតិជនម្នាក់ៗរៀបចំខ្លួនទៅបោះឆ្នោតលើកក្រោយទៀត.នេះហើយដែលហៅភាពល្ងង់ខ្លៅដែលគ្មានព្រះអង្គណា

មួយប្រស់បាននោះឡើយ.កុំជេរគេថាអាល្ងង់អាខ្វាក់.ដោយឥតបានមើលមកខ្លូនឯងសិនហើយពិចារណាបន្តិច

ដោយសួរខ្លួនឯងថាតើខ្លួនចេះជាងគេប៉ុណ្ណាទៅ?.តើអ្នកណាមួយអាចទុកចិត្តអស់លោកបាន.មាននាមជាគណ

បក្សប្រឆំាងមិនមែនមានន័យថាខ្លួនជាបុគ្គលឥតអ្នកណារិះគន់បាននោះឡើយ.ហើយគ្មានការទទួលខុសត្រូវេលីអ្វី

ដែលក្រុមអ្នកដឹកនំាផ្តាច់ការធើ្វនោះទេ.នៅពេលណាដែលខ្លួនរួមរស់ក្នុងស្ថប័នរបប.គឺខ្លួនមានការទទួលខុសត្រូវ

ពេញមុខដូចជាអ្នកកាន់អំណាចផ្តាច់ការដែ។ 

 

Partager cet article
Repost0
8 juin 2012 5 08 /06 /juin /2012 16:28

Voyage en Indonésie en Juillet 2008 362 

Si la mémoire des Khmers était bonne, après les élections législatives de 2008, les partis de l'opposition ont décidé de se rencontrer pour discuter le projet de fusion de leur force  politique en vue de combattre le parti au pouvoir sur le terrain d'élections à venir. Après plusieurs mois de palabre, ils ont décidé de rompre leurs liens, et chacun prenait garde pour esquiver des coups de poing de l'ancien partenaire qui était devenu un rival redoutable. Quel sale temps pour les démocrates ! Trois années de gâchis et  de guerre des verbes des petits chefs. L'année 2009, j'ai décidé donc de quitter la barque de l'opposition et abandonner définitivement la vie du militant politique pour être un observateur de la vie politique de mon pays. A partir de là, je ne crois plus en S.E Sam Rainsy et Kem Sokha, deux leaders en chaleur de prestige de leur titre Son Excellence. Je me demande, comment prétendent-ils qu'ils sont l'homme du peuple  avec un titre pompeux de la cour du parti au pouvoir actuel ? Ils sont contents à chaque fois qu'ils entendent qu'on les appelle Son Excellence.

 

Je n'ai pas besoin d'observer les hommes du PPC, parce que je suis en désaccord à 100 % avec eux. Je sais très bien ce qu'ils sont en train de faire : intégrer le pays dans l'Indochine dominé par le Vietnam et abaisser le statut du peuple khmer en ethnie dans son propre pays. En revanche, j'ai décidé, à partir d'aujourd'hui, de suivre tous les mouvements des deux leaders de l'opposition pour une simple raison : leur fausse déclaration dans laquelle ils ont dit qu'ils sont des démocrates. Je veux que mes compatriotes sachent faire la distinction entre le vrai démocrate et le faux semblant qu'il fait plus du mal au pays et au peuple khmer que le PPC. Je veux que les Khmers avisés de la situation politique du pays apprennent que le mot "Opposition au pouvoir" ne soit pas limité à la participation aux élections, lesquelles sont organisées et contrôlées par ce même pouvoir. Je veux que la jeunesse khmère soit au courant que son avenir est dans son action que dans son attente aux promesses faites par les hommes au pouvoir. Je veux que le monde entier se détrompe que mon pays d'aujourd'hui est sur la voie du développement. Mes ambitions citées sont démesurées par rapport à ma capacité intellectuelle élémentaire, mais je laisse mon cœur blessé par la flèche du despote et d'antidémocrate de tout bord d'exprimer sa raison. Je ne suis pas en rage, mais indigné de voir Rainsy et Sokha manipulent l'esprit des gens. Ces deux personnages sont des hommes de sérail du pouvoir. L'un comme l'autre travaille pour la perte des démocrates khmers. Les deux, ensemble, élaborent, sans le savoir, un plan pour détruire le pays. Avec les hommes de pouvoir, ils déciment le peuple khmer au même titre que les Khmers Rouges.

 

J'ai appelé ces deux Excellences par leur prénom selon la coutume khmère. J'ai de la peine de le croire, après deux jour seulement de défaite électorale, le 5 juin, Rainsy recommence comme en 2008, par un appel au rassemblement des forces démocratiques, non pas pour combattre le pouvoir, mais pour préparer les prochaines élections. Cet appel est insultant pour ses militants et ses électeurs, parce que l'auteur n'a même pas pris le temps de les expliquer les résultats de ces élections. Il reconnaît implicitement par cette déclaration la victoire du PPC. Il acceptait donc que les élections s'étaient déroulées dans des bonnes conditions démocratiques. Donc, on passe à autre chose.

 

Rainsy n'ose pas contester les résultats des élections, parce qu'il veut négocier avec le parti au pouvoir de ses conditions de retour au pays. Il croit que sa docilité cette fois-ci soit interprétée par le maître du pays comme une nouvelle demande du retour au pays. Il se trompe lourdement, parce qu’il ne représente rien pour le dernier pour deux raisons : 1. Il est abandonné par les cadres du parti, on parle de lui, parce que le parti porte son nom et le parti peut fonctionner normalement sans lui. Il a un rôle honorifique que fonctionnel, parce qu'il n'est pas un grand stratège avéré. Et tout le monde le savait de cette défaillance. Il agit toujours par impulsion. Il fait peur à ses amis. Son absence prolongée fait beaucoup de bonheur aux certains cadres du parti. Heureusement, il a une certaine influence au parti, parce qu'il est encore utile : rabatteur des fonds de soutien. 2. Il est délaissé par les pays occidentaux par son incompétence dans le rôle de leadership de force active de l'opposition démocratique. Il n'est pas considéré comme un leader de type charismatique. Il est instable en politique étrangère. Il mange à tous les râteliers : la Chine, le Vietnam, etc. Il change souvent sa position doctrinale et idéologique. On a des difficultés à suivre sa vision globale de la politique. Il est perdu sans le soutien du Prince Sihanouk. Il est toujours vu comme le produit du Sihanoukisme.

 

 

La rencontre entre PSR et PDH, prévue dans quelques jours aux Philippines, sera comme en 2008. Le palabre sera aussi longue et sans avoir le résultat concret, parce que les deux partis ont des intérêts diamétralement opposés. Le PDH, prisonnier de sa stratégie de survie dans le régime actuel, n'aurait aucune marche de manœuvre pour travailler avec le PSR. La fusion du PDH avec PSR serait la fin de Sokha politique, parce que son existence  est précaire. Son statut de l'ancien prisonnier politique ne suffit pas pour s'imposer dans la vie politique nationale et internationale. Il est toujours vu plutôt comme humanitaire que politique. Il n'est pas un leader charismatique. Son alliance avec Pen Savan, ancien cadre du PPC, ancien communiste, fait du tort à son image de démocrate. Comme Rainsy, il n'est pas un grand stratège. Il ne fait que réagir aux événements qu'agir pour les créer dont les élections sont seules actions politiques concrètes pour PDH. Sa politique de la "3ème voie" et de "pas par pas" sont insaisissables. PDH manque beaucoup de cadres compétents pour être vu comme un parti de gouvernement et pour élaborer un projet politique, économique et social cohérent pour gouverner le pays. Changer le PPC n'est pas un programme du gouvernement.

 

Comme je l'ai dit, PDH et PSR ne peuvent pas s'entendre, parce que PSR est un parti qui veut. Il n'y a donc point de modifications, d'accommodations, de termes, d'équivalents, de pourparlers, de remontrances ; rien d'égal ou de meilleur à lui proposer. Lisez bien la déclaration de Rainsy du 5 juin, et vous comprendrez tout de suite que le cadre de pourparlers avec son parti est déjà imposé (j'ai décidé de créer un bureau...) sur une base de la victoire imaginaire des élections communales du 3 juin. Avec ce ton impétueux, j'imagine que les gens qui fassent la queue pour le rencontrer aux Philippines sont des charlots. Je n'accuse pas Sokha et ses amis qu'ils sont des gens peu fiables. Leur acceptation à l'invitation de Rainsy est un acte politique positif pour la démocratie, mais cette rencontre entre les deux partis, avec chacun son égo, sera limitée au palabre sans fin comme en 2009. Comment pourraient-ils faire peur aux stratèges vietnamiens qui font faire exécuter par le maître du pays leur plan : bâtir une - Indochine vietnamienne -. Je ne suis pas pessimiste ; je suis triste, c’est tout.

Partager cet article
Repost0
4 juin 2012 1 04 /06 /juin /2012 20:32

Voyage en Indonésie en Juillet 2008 291

Cet épithète est injurieuse, mais comment puissé-je trouver un autre mot pour qualifier les perdants prévisibles de ces élections ? Après avoir obtenu des résultats honteux, ces rêveurs entamaient comme d'habitude l'hymne de contestation : " Nous sommes cocus. Levons-nous pour faire la révolution ". Avec qui ? Et avec Quoi ? Je me pose calmement ainsi la question.

 

Tu ne me dis pas que les suffrages sont truqués d'avance. Oh non ! Tu es déjà prévenu des brigues du PPC depuis vingt ans. Pauvre ami, avec ta voix étranglée par les sanglots retenus, c'est la honte pour la démocratie. Il ne faut pas que tu incrimine le PPC de ta défaite, parce que tout le monde connaît la nature maléfique de ce parti. C'est toi et toi seul qui est responsable de cette déroute. Dans ce fiasco, tu décourage pour longtemps tes militants qui se dévouent à la cause de la démocratie. Tu te trompes entre la non-participation des élections et la violence. Tu réponds par une pirouette à cette question que tu préfères le changement du pouvoir par la voie des élections que celle des manifestations violentes dans la rue, mais tu n'as pas dit que ces élections ne sont pas démocratiques. Et tu sais très bien qu'après ces élections, il n'y aurait pas, ni changement, ni manifestations violentes, il n'y aurait que le désespoir et l'attente du sauveur, celui qui n'arrive jamais. Tu le sais, parce que pendant vingt ans que tu attendais en vain une fougue populaire contre le pouvoir. Et pendant ce temps, tu attendais une fois tous les cinq ans pour participer aux élections pour être existé. Cela a un nom, mon pauvre ami : T'es un Parti élection. Les élections pour toi, c'est tes fonds de commerce. Ton slogan de publicité est ridicule et tu rends des services au parti au pouvoir sans le savoir : Voter, c'est pour éviter la violence. Mais la violence du pouvoir en place est déjà là et partout dans le pays : Voter donc, c'est pour augmenter la violence. En revanche, ne pas participer aux élections, pour toi, ce serait une catastrophe pour tes intérêts particuliers, ton existence. Cela a un nom, mon pauvre ami : T'es le dépositaire du pouvoir despotique du PPC au même titre que la monarchie khmère actuelle. Malgré cet échec, Tu participeras encore aux élections législatives l'an prochain, parce que ta nature et ton principe de démocratie n'est pas clair. T'as une nature d'égoïsme et un principe de l'aristocratie : il suffit qu'il y ait des lois, pour qu'a cet égard elles soient exécutées. Ta participation aux élections non démocratiques répond à ce principe. Quoi qu'il en soit, t'avais toujours agit par instinct que par raison. Les résultats des élections d'aujourd'hui, avec 42 communes à partager, c'est la honte pour toi. On te voit comme des partis irresponsables. Mais mon bon ami, je te connais bien, avec ces résultats médiocres, tu serais très content quand même, parce qu'ils te permettront d'exister dans le système du pouvoir actuel. Pauvre ami !

 

Et le peuple khmer ? Il attend encore son sauveur, celui qui n'arrive jamais. Je supplie qu'on ne s'offense pas de ce que j'ai dit, je parle après tous les faits. Je sais très bien qu'il y ait, dans tes rangs, des braves qui se battent pour la démocratie, mais ta stratégie de survie, je ne dis pas de conquête de pouvoir, parce qu'il n'en existe pas, les conduit tous dans la défaite. 42 communes ne sont pas des signes du début de la victoire, elles représentent en réalité une faiblesse pour les partis qui prétendent d'être les partis du peuple indigné. Attendons voir en 2013 : Tu seras à nouveau éloquent pendant la campagne électorale. Tu répéteras la même chose : L’objet des élections, c’est la victoire, celui de la victoire, la conquête du pouvoir, celui de la conquête du pouvoir, la gouvernance. C’est bon de t’entendre parler ainsi en 2013. Mais 2013 est la même chose que les années 1993, 1998, 2003 et 2008. Elle sera déjà le passé. Tu ne prononceras jamais le mot « élections », tu ne s’inquiéteras de rien d’autre que de la campagne électorale. Pour toi, c’est la campagne électorale qui est plus importante que les élections d’elles-mêmes. Gagnant ou perdant, c’est la même chose, parce que ton but n’est pas comme tu dis, la victoire, mais la survie dans le système. Cela s’appelle le bon perdant, mon pauvre ami !

  

Partager cet article
Repost0
1 juin 2012 5 01 /06 /juin /2012 16:01

DSC05407 

Dans le préambule de la constitution de 1993, l'identité du peuple khmer est bien déterminée. Voici le texte : " Nous, Peuple Khmer, ayant connu la civilisation grandiose d'une nation prospère, puissante et glorieuse dont le prestige brillait comme le diamant..."

Par cette déclaration, les Constituants khmers reconnaissaient implicitement que le peuple khmer est un peuple histoire, héritier successif d'un peuple qui existe depuis plusieurs millénaires, appelé "Peuple Khmer". Par cette reconnaissance implicite, il est évident que la nationalité khmère soit régit par la "loi du sang", non pas celle du sol. Or la loi de nationalité khmère privilège la seconde. Cet écart de l'esprit place la loi de nationalité en vigueur en situation de loi anticonstitutionnelle. Donc, j'aimerais y avoir des avis de nos éminents juristes khmers. Le mien est sans doute motivé et limité par le ressentiment. L'éclair de pensée des experts est la bienvenue dans ce débat.

 

L'histoire suffit-elle à légitimer une identité d'un peuple ? C'est l'histoire qui fait le peuple et c'est elle aussi qui accompagne chaque peuple dans son évolution dans le temps de l'humanité. On réfère souvent à l'histoire pour régler du conflit territorial entre deux pays voisins, exemple de l'affaire du temple Preah Vihear. On revendique ses droits en faisant référence à l'histoire, l'exemple de la ville de Jérusalem. La loi de nationalité américaine, fondée sur la loi du sol, est le produit de l'histoire de la création des Etats-Unis d'Amérique : la conquête des territoires des Indiens et l'immigration des divers peuples de l'Europe à la terre promise. La France a choisi la loi du sol en faisant référence à l'histoire de son pays : l'histoire de la révolution. Mais, la majorité des pays dans le monde préfèrent la loi du sang en prenant l'histoire de leur pays comme point de repère de l'identité de leur peuple. Quant au Srok Khmer, nos législateurs font le contraire à la leçon de l'histoire pour déterminer la nationalité khmère en basant sur la loi du sol : dans l'histoire, l'identité khmère est toujours menacée par les voisins expansionnistes. On voit bien dans cette loi, nos législateurs n'ont pas une vision globale du cadre de la loi du pays, une constance d'esprit et ils ont en plus une mémoire oublieuse. Il est insensé de prendre la loi du sol comme base de nationalité dans un pays qui a été occupé par une armée étrangère pendant une décennie, qui a manqué deux millions d'habitants, tués par les Khmers Rouges et qui a un voisin ayant quatre-vingt million d'habitants. Ceci prouve bien qu'au Srok Khmer, l'histoire ne permette pas donner une légitimité au peuple khmer d'être l'héritier de ses ancêtres.

 

L'histoire au pays des Khmers n'est qu'un ornement de la maison royale ou des hommes au pouvoir. La Constitution est aussi un décor du pouvoir, dont la foi du peuple khmer à cette charte n'est qu’un rêve. Le Pouvoir actuel au Srok Khmer ne peut pas admettre que la loi de nationalité khmère soit inconstitutionnelle, parce que cette loi lui sert pour perdurer au pouvoir. Quand je parle du Pouvoir, je ne fais pas la distinction entre la majorité et l'opposition, parce qu'ils partagent le même pouvoir, c'est celui du mensonge. Cette discussion n'a pas l'esprit du racisme. Elle est évoquée pour un seul but : préserver les Khmers dans leur propre pays, dans lequel 50% de la population est d'origine étrangère. Chaque erreur commise dans le passé par les dirigeants khmers coûtait cher au pays. La moitié de la population khmère y périssait déjà. Chaque élection, depuis 1998, permettait aux Vietnamiens de venir s'installaient en grand nombre au pays. Ces immigrés deviennent des résidents privilégiés et bénéficient immédiatement une protection spéciale de la part des autorités khmères. Dans cette situation, les patelins, cadres des partis de l'opposition, ont lancé inconsciemment la campagne électorale, comme le Srok Khmer est un pays démocratique, sans avoir cherché à comprendre le pourquoi peuvent-ils distribuer leur profession de foi en toute liberté ? Une fois tous les cinq ans ils se réjouissent de cette liberté surveillée comme des gamins qui jouent dans la rue pendant la pluie. Et  ils donnent un nom à cette campagne, « pour le changement ». La loi anticonstitutionnelle ou non, ce n'est pas leur préoccupation durant les deux mandats passés. Avec leur tête de bourrique, il est difficile de suivre leur logique. Dans ces élections avec une loi anticonstitutionnelle et pays non démocratique, l'opposition se rende d'elle- même dans le rang du parti au pouvoir. Ce que des grenades n'auraient pas obtenu, l'obéissance l'a fait. Belle victoire pour le parti au pouvoir. Parler de la loi de nationalité pendant des élections est sans doute anachronique, mais c’est cette loi qui fait gagner les élections le parti au pouvoir. Le Srok Khmer a besoin aujourd’hui la conscience humaine, c’est quelqu’un qu’on ne voit pas, et qui est plus fort qu’une armée. Non ! les élections ne sont pas le mal nécessaire pour le peuple Khmer ! Non ! le mal n’est jamais utile !

 

Partager cet article
Repost0

Présentation

  • : Le blog de Sangha OP
  • : រូបថតកាលជានិសិត្ស នៅសាកលវិទ្យាល័យ ភ្នំពេញ -មហាវិទ្យាល័យ អក្សរសាស្ត្រ និង មនុស្សសាស្ត្រ (ផ្នែកប្រវត្តិសាស្ត្រ) - ទស្សវត្សរ៏ ៧០
  • Contact

Recherche

Liens