Le blog de Sangha OP

នៅក្នុង សាសនា សកល ធំៗ និង មនុស្សជាតិ បរិស័ទ សុទ្ធ តែ មាន គោលការណ៏ នៃ សីលធម៏ ដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុង ទិដ្ឋិ នៃ សាសនា ដែល អះអាង ថា ផ្តល់ នូវ សេចក្តីស្នេហា ចំពោះ មនុស្សលោក ក៏ នៅ តែ មាន មនុស្ស កញ្ជ្រោល ទោសៈ រវាង គ្នា និង គ្នា, ហើយ សាសនា នៃ ពិសម័យ នេះ ក៏ អាច មាន លទ្ធភាព បង្កើត នូវ ភាពអាក្រក់ បំផុត ផង ដែរ ដូចជា បង្ខំ មនុស្ស អោយ ជឿ ឬ ផ្លាស់ សាសនា ដោយ ប្រើ វិធី ហិង្សា ដូចយ៉ាង សង្គ្រាម សាសនា ជា អាថិ។ រីឯ មនុស្សជាតិ បរិស័ទ វិញ ដែល ពុំមាន ប្រភាព ទៅលើ មនុស្សលោក ដូច អំណាច សាសនា ហើយ សកលនិយម សីលធម៏ ឬ សីលធម៏ លោកិយ (morale séculaire) របស់ ខ្លួន ក៏ នៅ មាន កង្វះ និង ភាពខ្វាក់ ច្រើនណាស់ ដូច្នេះ សីលធម៏ នេះ ក៏ មិន បាន ប្រកាស ថា ខ្លួន មាន វិសិដ្ឋភាព លើ សីលធម៏ សាសនា នោះដែរ។ ដូច្នេះ វា ហាក់ដូចជា សីលធម៏ ទាំង ខាង សាសនា និង សីលធម៏ លោកិយ វា សម នឹងយកមក ពិចារណា ឡើងវិញ នៅក្នុង សេចក្តីសង្ឃឹម ថា វា នឹងអាច ធ្វើ កំណែទំរង់

L’histoire de la presse khmère est récente et se trouve en grand retard sur celle de la presse des pays développés. Elle est marquée par trois périodes distinctes relatives aux bouleversements et mutations politiques profondes dans le pays : La période d’avant l’indépendance, celle qui s’étend de l’Indépendance à l’événement de mars 1970 et celle de 1970 à 1973. Longtemps, l’opinion de la masse fut négligée parce qu’elle ne constituait pas une pression suffisante pour les pouvoirs publics. À l’époque du Protectorat qui prit fin en 1953, la presse au Cambodge fut considérée comme inexistante, du fait d’une part du nombre très restreint de journaux, tant en langue khmère qu’en langues étrangères, et d’autre part, de ce que la presse écrite, étant une forme nouvelle d’information, n’attirait

ការយក លោក កឹម សុខា ទៅ កាត់ទោស វា ជា តក្កភាព នៃ ពួក ជន ភ្លីភ្លើ ដែល លែង មាន គតិ ជា មនុស្ស។ ចុះដូចម្តេច ពួក ជន ទាំងនោះ វា ធ្វើ អំពើ បែប នេះ បាន ? មនុស្ស ភ្លើ ជា មនុស្ស មាន ស្មារតី ភ្លេចៗ ថា ខ្លួន ជា មនុស្ស ដែល គេ ប្រដូចនឹង ស្វា ពាក់ ម្កុដ គឺ ថា ស្វា ដែល គេ បំពាក់ ម្កុដ ឱ្យហើយ វា តែង ភ្លេច ខ្លួន ថា ក្បាល វា មាន ពាក់ ម្កុដ តែ កាល ណា រមាស់ ក្បាល ក៏ តាំង លើក ជើង អេះ ក្បាល ភ្លាម នាំ ឱ្យ គេ មើល យល់ ភ្លាម ថា វា ជា ស្វា ពិត ប្រាកដ។ មនុស្ស ភ្លីភ្លើ តាំង ខ្លួន ជា អ្នកដឹកនាំ ជាតិ ហើយ នាំ គ្នា ពាក់ ងារ ជា អភិជន តែ គ្រាណា អាចនឹង លួច ជាតិ បាន ក៏ តាំង ប្រើ អំណាច ផ្តាច់ការ ភ្លាម នាំ ឱ្យ គេ មើល យល់ ភ្លាម ថា វា ជា ចោរ ពិត ប្រាកដ។ ពួក ជន ភ្លីភ្លើ ទាំងនោះ ធ្វើ ចោរកម្ម ក្លាយ ជា ក្តុម្ពី តែ ដោយ ភ័យ ខ្លាច បាត់ ទ្រព្យា របស់ ខ្លួន ដែល បាន មក ពី លួច គ្មាន ខ្មាស់អៀន ក៏ នាំ គ្នា ប្រឌិត ចោទ ប្រកាន់ កឹម សុខា ថា ប្រព្រឹ

វប្បធម៏ ខ្មែរ បង្កើត ជា ចំណេះដឹង គ្រប់ វិស័យ របស់ ប្រជាជាតិ ខ្មែរ។ តែ បើ វប្បធម៏ ស្ថិត នៅ ក្នុង រង្វាស់ ដែល គេ យល់ ឃើញ ខុស, វាយ តម្លៃ ស្រាល, បំបែក ចេញ ជា ផ្នែក ជ្រើសរើស ដាច់ៗ គ្នា វា អាច នាំ បង្កើត ជា វិបត្តិ ដល់ ជាតិ ព្រមគ្នា នឹង វិបត្តិយល់ ដឹង របស់ ប្រជាពលរដ្ឋ។ ប្រព័ន្ធ នៃ ចំណេះដឹង បែប នេះ នៅ ក្នុង សង្គម នីមួយៗ ដែល បុព្វបុរស គ្រប់ ជាតិ សាសន៏ បាន បង្រៀន ហើយ ចំណេះដឹង នេះ ត្រូវ បាន ឆ្លាក់ នៅ ក្នុង ស្មារតី សង្គម ដែល វា នាំ ឱ្យ មាន ការយល់ច្រឡំ ដ៏ ច្រើន។ វិធី បែប យល់ស្រាល ឬ ជ្រើសរើស ដាច់ៗ គ្នា នេះ បាន ធ្វើ ឧនាភិវឌ្ឍន៍ នៃ សមត្ថភាព ធ្វើ បរិបទកម្ម (contextualiser) នៃ ការបង្កើត ព័ត៌មាន និង ធ្វើ បូរណកម្ម (intégrer) ដែល មិន អាច នឹង ផ្តល់ នូវ ការយល់ដឹង ទាំងមូល។ ជា ឧទាហរណ៏ បញ្ញាជន ខ្មែរ ច្រើន តែ លើក យកសម័យ រុងរឿង នៅ សម័យ មហា នគរ ខ្មែរ មក ធ្វើ បរិបទកម្ម ក្នុង ស្មារតី ខ្មែរ សព្វ ថ្ងៃ នេះ ថា ខ្មែរ អាច

សួរ ផ្ទុយ ទៅ វិញ ថា បើ គ្មាន លោភចិត្ត នៅ ក្នុង ការតស៊ូ នយោបាយ តើ វា មាន សេចក្តីស្រើបចិត្ត ដែរ ឬទេ សំរាប់ អ្នក តស៊ូ ? លោភចិត្ត វា អាស្រ័យ ទៅ លើ គោលដៅ កំណត់, បើ វា សំរាប់ បំរើ អត្ថប្រយោជន៏ បុគ្គល, នៅ ក្នុង ករណី បែប ហ្នឹង វា ជា ការលោភលន់ ដើម្បី ប្រយោជន៏ ផ្ទាល់ ខ្លួន។ នៅ ក្នុង ចំណោម អ្នក តស៊ូ នយោបាយ វា ច្បាស់ ជា មាន អ្នក លោភលន់ ពួន ខ្លួន រក ប្រយោជន៏ ដូច គ្នា នឹង ភិក្ខុ លាក់ អាត្មា នៅ ក្នុង សហធម្មិក នូវ អ្នក ដឹកនាំ ជាតិ ប្រើ អំណាច រដ្ឋ ដើម្បី អញ នោះ ដែរ ព្រោះ ការលោភលន់ វា មាន នៅ ក្នុង ធម្មជាតិ របស់ មនុស្សលោក។ តិកៈ នេះ ពិត ជា មនុស្ស តែ ពួក គាត់ ជ្រើសរើស ផ្លូវ ពាល ដោយ ស្ម័គ្រចិត្ត ដែល វា ក្លាយ ទៅ ជា ធម្មជាតិ ទី២ របស់ ពួក គាត់ ដែល គេ ហៅ ថា តិរច្ជាន។