Le blog de Sangha OP

សហគមន៏ អឺរ៉ុប ដកហូត ការអនុគ្រោះ ពន្ធ EBA មួយផ្នែក ពី កម្ពុជា មាន អត្រា ២០% ស្មើនឹង ចំនួន ទឹកប្រាក់ ប្រមាណ ១ ពាន់ លាន ដុល្លារ សហរដ្ឋអាមេរិក ។ នៅលើ ពិភពលោក នេះ មាន ៦៥ ប្រទេស ទន់ខ្សោយ ដែល ទទួល បាន ការអនុគ្រោះពន្ធ នេះ ដែល ជា វិធានការ សំរាប់ ជួយឧបត្ថម្ភ ការអភិវឌ្ឍន៏ សេដ្ឋកិច្ច នៃ ប្រទេស ទាំងនោះ។ ជាលើក ទី១ មួយហើយ ហើយ ជា ប្រទេស ទី១ ផងដែរ ដែល សមគមន៏ អឺរ៉ុប គេ ធ្វើ ការសំរេចចិត្ត ដាក់ទណ្ឌកម្ម ចំពោះការខកខាន មិនបាន គោរព សិទ្ធិមនុស្ស និង នយោបាយ នៅ កម្ពុជា។ ការដាក់ទណ្ឌកម្ម នេះ មាន លក្ខណៈ ជា ការដាក់ទណ្ឌកម្ម ខាង សីលធម៌ ជាង សេដ្ឋកិច្ច បើ យោងទៅតាម អត្រា ទាប នៃ ការដកហូត ការអនុគ្រោះ ពន្ធ។ តែ ខាង សីលធម៏ វា មាន ទំហំ ធំណាស់ ព្រោះ ជា ផ្លូវការ លើក ឆាក អន្តរជាតិ, លើកលែង តែ ប្រទេស មួយចំនួន តិចណាស់ ដែល គាំទ្រ របប ដឹកនាំ នៅ កម្ពុជា, គេ ទុក ស្រុកខ្មែរ ជា ប្រទេស ដឹកនាំ ដោយ របប ផ្តាច់ការ។ ជា ការពិត របប នៅភ្នំពេញ មាន អំណ

នៅក្នុង សាសនា សកល ធំៗ និង មនុស្សជាតិ បរិស័ទ សុទ្ធ តែ មាន គោលការណ៏ នៃ សីលធម៏ ដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុង ទិដ្ឋិ នៃ សាសនា ដែល អះអាង ថា ផ្តល់ នូវ សេចក្តីស្នេហា ចំពោះ មនុស្សលោក ក៏ នៅ តែ មាន មនុស្ស កញ្ជ្រោល ទោសៈ រវាង គ្នា និង គ្នា, ហើយ សាសនា នៃ ពិសម័យ នេះ ក៏ អាច មាន លទ្ធភាព បង្កើត នូវ ភាពអាក្រក់ បំផុត ផង ដែរ ដូចជា បង្ខំ មនុស្ស អោយ ជឿ ឬ ផ្លាស់ សាសនា ដោយ ប្រើ វិធី ហិង្សា ដូចយ៉ាង សង្គ្រាម សាសនា ជា អាថិ។ រីឯ មនុស្សជាតិ បរិស័ទ វិញ ដែល ពុំមាន ប្រភាព ទៅលើ មនុស្សលោក ដូច អំណាច សាសនា ហើយ សកលនិយម សីលធម៏ ឬ សីលធម៏ លោកិយ (morale séculaire) របស់ ខ្លួន ក៏ នៅ មាន កង្វះ និង ភាពខ្វាក់ ច្រើនណាស់ ដូច្នេះ សីលធម៏ នេះ ក៏ មិន បាន ប្រកាស ថា ខ្លួន មាន វិសិដ្ឋភាព លើ សីលធម៏ សាសនា នោះដែរ។ ដូច្នេះ វា ហាក់ដូចជា សីលធម៏ ទាំង ខាង សាសនា និង សីលធម៏ លោកិយ វា សម នឹងយកមក ពិចារណា ឡើងវិញ នៅក្នុង សេចក្តីសង្ឃឹម ថា វា នឹងអាច ធ្វើ កំណែទំរង់

ពាក្យ ដែល គេ តែងតែ លើក មក និយាយ ជា រឿយៗ នៅ លើ ឆាក អន្តរជាតិ គឺ : ឧក្រិដ្ឋកម្ម ប្រឆាំងនឹង មនុស្សជាតិ, សហគម អន្តរជាតិ និង យុត្តិធម៏។ ជា ការពិត នៅ ចំពោះ មុខ តុលាការ ព្រហ្មទណ្ឌ អន្តរជាតិ (ត.ព.អ.) នៅ ទីក្រុងឡាអេ ដែល មាន ការលឿនទៅមុខ អស្ចារ្យ ក្នុង វិស័យ ច្បាប់ អន្តរជាតិ និង យុត្តិធម៏ វា នាំ ឱ្យ ពពួក ជនផ្តាច់ការ កំរោល រមែង រុញរា នៅ ក្នុង សន្តានចិត្ត មុន នឹង ប្រព្រឹត្ត អំពើ ឃោឃៅ ឬ សម្លាប់ ទៅ លើ ប្រជាជន ស្លូតត្រង់។ ដូច្នេះ ត.ព.អ. វា កាត់ទៅ ជា ដំបង ដែក មួយ ស្ថិត នៅ ពី លើ ក្បាល នៃ ពពួក ជនផ្តាច់ការ ព្រោះ នរៈជន ទាំងនោះ គិត ថា បទឧក្រិដ្ឋ ដែល ខ្លួន បាន ប្រព្រឹត្ត ឬ នឹង ប្រព្រឹត្ត វា ច្បាស់ ជា មិន អាច ទុក បានទៀត ជា អំពើ និទ្ទណ្ឌ សំរាប់ បំរើ ផលប្រយោជន៏ អំណាច ផ្តាច់ការ របស់ ខ្លួន។

ប្រយោគ នេះ លោក ប៊ុណ្ណចន្ទ ម៉ុល គាត់ សរសេរ នៅ ឆ្នាំ ១៩៧៣ នៅ ក្នុង សៀវភៅ របស់ គាត់ « ចរិត ខ្មែរ » ជា ការរំឭក ដល់ កុលបុត្រ - កុលធីតា ខ្មែរ ថា បើ ធ្វើ អ្វី មួយ ដើម្បី រក ផលប្រយោជន៏ ឱ្យ ជាតិ គួរ ធ្វើ ឱ្យបាន ម៉ឺងម៉ាត់ ហើយ ឱ្យបាន យូរអង្វែង។ ព្រោះ គាត់ សង្កេតឃើញ ថា ខ្មែរយើង ព្រោះ តែ ធូរស្ពែត ស្ពែត ព្រលែង អីចឹងហើយ បាន ជា ពិបាក គេចផុត ពី កញ្ជះ បរទេស ទាំង រាស្ត្រ ទាំង នាម៉ឺន នោះ។ ដូច សព្វថ្ងៃ របប នៅ ភ្នំពេញ គេ នាំ គ្នា បំប៉ោង គំនិត « អរគុណ សន្តិភាព » ដែល គេ ទុក ជា កត្តា គោល នៃ ការរីកចំរើន របស់ ប្រជាជាតិ ហើយ សូម ឱ្យ ប្រជាជន ខ្មែរ ថែ រក្សា ឱ្យបាន ម៉ឹងម៉ាត់ និង ជា ចីរភាព។ ការអំពាវនាវ នេះ ធ្វើ សំរាប់ រំឭក ខួប ថ្ងៃ ទី ៧ មករា ឆ្នាំ ១៩៧៩ វា បង្ហាញ ឱ្យឃើញ ថា របប នេះ វា គ្មាន ភាពម៉ឺងម៉ាត់ ដែល អាច ឱ្យ ប្រជាពលរដ្ឋ ខ្មែរ មាន មោទនភាព ចំពោះ ខ្លួន ដែល អាច ទុក ជា អ្នក សំណង់ នៃ សន្តិភាព ក្រៅ តែ ពី រំឭក អរគុណ ដល់ កង

សួរ ផ្ទុយ ទៅ វិញ ថា បើ គ្មាន លោភចិត្ត នៅ ក្នុង ការតស៊ូ នយោបាយ តើ វា មាន សេចក្តីស្រើបចិត្ត ដែរ ឬទេ សំរាប់ អ្នក តស៊ូ ? លោភចិត្ត វា អាស្រ័យ ទៅ លើ គោលដៅ កំណត់, បើ វា សំរាប់ បំរើ អត្ថប្រយោជន៏ បុគ្គល, នៅ ក្នុង ករណី បែប ហ្នឹង វា ជា ការលោភលន់ ដើម្បី ប្រយោជន៏ ផ្ទាល់ ខ្លួន។ នៅ ក្នុង ចំណោម អ្នក តស៊ូ នយោបាយ វា ច្បាស់ ជា មាន អ្នក លោភលន់ ពួន ខ្លួន រក ប្រយោជន៏ ដូច គ្នា នឹង ភិក្ខុ លាក់ អាត្មា នៅ ក្នុង សហធម្មិក នូវ អ្នក ដឹកនាំ ជាតិ ប្រើ អំណាច រដ្ឋ ដើម្បី អញ នោះ ដែរ ព្រោះ ការលោភលន់ វា មាន នៅ ក្នុង ធម្មជាតិ របស់ មនុស្សលោក។ តិកៈ នេះ ពិត ជា មនុស្ស តែ ពួក គាត់ ជ្រើសរើស ផ្លូវ ពាល ដោយ ស្ម័គ្រចិត្ត ដែល វា ក្លាយ ទៅ ជា ធម្មជាតិ ទី២ របស់ ពួក គាត់ ដែល គេ ហៅ ថា តិរច្ជាន។